Daar zitten we.
Mijn Ex-man en ik, aan een te klein groep 1 tafeltje, terwijl de juf ons vertelt dat ons zoontje toch wel heel druk is in de klas.
Het viel natuurlijk te verwachten.
Het was ook meer de vraag wanneer dan of.
Maar toch, ergens had ik de hoop, dat het mijn kinderen bespaard zou blijven.
Het is dubbel, want ik schaam me er niet voor en ik weet dat er prima mee te leven is.
Maar toch, je gunt het niemand. En als ik mocht kiezen, zou ik ervoor kiezen dat mijn kinderen niet zijn zoals ik. Dat ze geen ADHD hebben.
Maar terug naar Tim, mijn zoontje. We wisten het ergens natuurlijk wel. Dus gaan we akkoord met een onderzoek. De juf zegt dat Tim zo’n lieve enthousiaste jongen is, dat hij alleen erg snel afgeleid is. Dat hij moeite heeft met zich te concentreren, erg actief is en conflicten nog weleens fysiek op wil lossen. Maar nogmaals, Tim is een schatje, het “overkomt” hem.
En daar is het, de zin waarmee je ADHD bij kinderen in een zin mee kan samenvatten. Ze bedoelen het niet zo, ze kunnen er niets aan doen. Het overkomt ze. Maar het gebeurt wel!
Thuis gaat het met Tim eigenlijk wonderbaarlijk goed. Er is structuur en duidelijkheid. Zaken als aankleden, eten, naar bed gaan, gaan altijd hetzelfde. Ik wijk hier nooit vanaf, want ik weet hoe lang het duurt voordat Tim zich dingen eigen maakt, en als ik een keer van het patroon afwijk, kan ik weer opnieuw beginnen.
Voorbeeld: We gaan naar bed, Tim moet zelf zijn kleren in de wasmand doen. Tim is vaak met van alles en nog wat bezig behalve met wat hij moet doen. Dus de vraag “Lieve Tim, wat moest je doen?” “Schatje, wat had ik je gevraagd?” komt meermaals voorbij. Vaak met het antwoord: “weet ik niet meer”. “Je ging je uitkleden, weet je nog?” “ohja”. Uiteindelijk is hij uitgekleed, kleren in de was en pyjama aan. Tussendoor pakt hij 20x het potje met vitaminen. “Mag ik nu een snoepje?” “Nee Tim, pas als je pyjama aan is”. Hij mag altijd pas het snoepje als zijn pyjama aan is, al minsten 365 dagen gaat het zo. Maar toch zit het er niet in. En dat is niet om te klieren, hij vergeet het echt. Hij ziet het potje en denk “oe lekker” en reageert op die impuls. Het enige wat ik kan doen is rustig blijven en blijven herhalen.
Op school is dat lastiger, want dan is het niet alleen Tim. En je kunt niet alles stap voor stap met hem doen. Dit terwijl je er echt bovenop moet blijven zitten. Een op een met de juf werken lukt hem prima, maar zelf werken… dat is een uitdaging.
Er is altijd iets wat interessanter is, iets wat meer prikkelt. En zo gebeurt het dat ik hem (weer op kan komen halen) omdat hij een gat in zijn hoofd/kin/etc. heeft.
Op mijn vraag “schatje, wat is er gebeurd?” kreeg ik het volgende antwoord “ik was rondjes aan het draaien” “ok, waarom was je rondjes aan het draaien?” “Omdat Peter dat ook deed” “ok, maar waar was de juf dan?” “Aan de groepstafel, die was met kindjes aan het werk” “ok, maar wat moest jij doen dan?” “Aan mijn eigen tafel werken” “waarom deed je dat dan niet” stilte… “weet ik niet mama”
Lees ook: tips voor kinderen met ADHD.
Hij weet het niet, hij weet het echt niet. En het is zo oneerlijk om boos te worden op een kind dat het echt niet weet, het echt niet expres doet. Maar wat moet je dan, als je van de juf hoort dat hij een ander kindje gebeten heeft, of geslagen. Ik probeer met hem te praten, het te herhalen, het uit te leggen. Maar het overkomt hem, hij kan er niets aan doen. En dat herhaal ik dan maar 1000x terwijl hij weer, in zijn blote kont, het potje vitamines pakt, me aankijkt met zijn grote blauwe ogen en vraagt? “Mama mag ik nu een snoepje?”
Geschreven door een moeder die liever anoniem wil blijven. Ook meeschrijven op ADHDblog? Klik hier voor meer informatie.
Geef een reactie