Alle misverstanden over ADHD op een rijtje. Met betrekking tot ADHD zijn er veel punten waar verschillende onderzoeken op verschillende uitkomsten komen. Daardoor ontstaan veel misverstanden over AD(H)D. Eén van de misverstanden over ADHD is dat veel mensen denken dat kinderen die ADHD hebben, hiermee geboren zijn.
Dit is echter niet per se het geval. Veel mensen krijgen dit op latere leeftijd. Bepaalde gedragingen die van toepassing zijn bij ADHD, zoals veel praten, kunnen niet van toepassing zijn bij baby’s. Bij een baby kan je daarom onmogelijk vaststellen of hij wel of niet ADHD heeft. Ook ontstaat ADHD vaak op latere leeftijd door ontwikkelingen.
Een tweede misverstand is dat er bij mensen met ADHD een stofje mist, dopamine, en dat medicatie de klachten van ADHD tegengaat, doordat de medicatie het tekort aan dopamine in de hersenen aanvult. Het klopt wel dat Ritalin ervoor zorgt dat deze stof vrijkomt en mensen kunnen er over het algemeen beter door concentreren. Dit betekent echter niet dat die mensen ADHD hebben. Ritalin stimuleert gewoon de concentratie en de stemming.
Een ander misverstand is dat ADHD hyperactiviteit, impulsiviteit en concentratieproblemen veroorzaakt. Dit klopt niet, omdat het een onjuiste oorzaak-gevolgredenering is. ADHD veroorzaakt geen hyperactiviteit, impulsiviteit en concentratieproblemen. Iemand heeft hyperactiviteit, impulsiviteit en concentratieproblemen, en dit wordt ADHD genoemd. Hyperactiviteit, impulsiviteit en concentratieproblemen kunnen een hele andere oorzaak hebben. Hyperactiviteit kan bijvoorbeeld worden veroorzaakt door te veel suikers.
ADHD is dus geen verklaring maar een benaming van deze symptomen.
Dat ADHD chronisch is, is een ander misverstand. ADHD is niet chronisch, want vaak verdwijnen de symptomen op latere leeftijd. Dit komt, doordat de hersenen tijdens de puberteit groeien, waardoor bepaalde gebieden veranderen. Op deze manier kunnen de negatieve symptomen afnemen.
Ook wordt vaak gedacht dat ADHD een ziekte is. Een ziekte die ‘gewoon’ met medicatie kan worden verholpen. Dit is echter niet het geval. ADHD is een naam voor bepaalde gedragingen, dus je hebt bepaalde gedragskenmerken. En omdat die in een bepaalde combinatie vaak voorkomen, heeft dit een naam gekregen, ADHD. Je wordt gediagnosticeerd met ADHD als jouw gedragingen er deels mee overeenkomen. Bij ADHD kun je niet meten hoe vaak iemand druk is of hoe chaotisch iemand in zijn/haar hoofd is. Je kan niet zeggen in hoeverre iemand ADHD heeft of niet. Het is iets dat heel lastig is om te onderzoeken en dat zeker niet in het rijtje ‘ziektes’ thuishoort.
Lees ook: Misverstanden over ADHD herkenbaar?
Mijn dochter bleek het Kiss syndroom te hebben, een te snelle bevalling zorgde er voor dat er een nek en heup wervel verschoven was, verklaarde waarom zij de eerste 4 maanden zoveel gehuild had en een achterstand in haar motoriek en spraak had. Ik kwam er achter toen ze 3 jaar oud was, meissie heeft al die tijd veel pijn gehad. Ik ben gewezen op een fysiotherapeut die hiermee bekend was en heeft haar behandeld. Toen ging ze met sprongen vooruit, qua school liep ze achter, ook had ze uiteindelijk Adhd kenmerken, het blijkt dat het is ontstaan door het Kiss syndroom.
Nou….ik ben het niet helemaal eens met bovenstaand artikel. Meestal is het wel aangeboren, het zit een erfelijke component in. Uiteraard is niet zoiets vast te stellen bij baby`s en jonge kinderen.
De stof dopamine mist niet maar wordt vaak te snel weer her-opgenomen in de hersenen, medicatie voorkomt dat een beetje.
En in mijn beleving is ADHD wel chronisch, idd groeien de hersenen nog maar er kunnen dingen afnemen bij het ouder worden en door levenservaring heb je meer inzicht, waardoor bijv. impulsiviteit beter onderdrukt kan worden.