Medicatie of mentale coaching? Wij hebben in een anonieme ADHD onderzoek de vraag gesteld aan mensen wat zij effectiever vonden, medicatie of mentale coaching. De meeste mensen zullen dit geïnterpreteerd hebben als: ‘Hoe goed gaat dit uw ADHD-symptomen tegen?’. De bedoeling was hierbij ook dat ze de effectiviteit beoordeelde. Dit heeft ons tot de conclusie gebracht, dat mensen mentale coaching beter vinden werken dan medicatie. Dit heeft namelijk een hoger gemiddelde aantal sterren dan medicatie.
Echter moeten wij nog meer dingen betrekken bij onze conclusie. Onze hoofdvraag was namelijk niet welke van de twee het meest effectief was. Wij moeten bijvoorbeeld niet vergeten te kijken naar andere aspecten, zoals bijwerkingen.
Bijwerkingen medicatie en coaching
Mentale coaching zal geen bijwerkingen met zich meebrengen, medicatie daarentegen wel. Uit onze resultaten blijkt dat het grootste deel van de mensen dat medicatie gebruikt, bijwerkingen heeft gehad. Dit kun je ook in de bijlage goed zien. Er staan vaak hele stukjes aan tekst vol met bijwerkingen in de tabellen. Als mensen bijwerkingen hadden, waren dit er dus vaak ook veel.
Behalve de bijwerkingen, zorgen de medicatie er bovendien ook voor dat de positieve punten van ADHD verminderd worden. Uit de antwoorden van onze respondenten blijkt vaak dat mensen zich minder creatief en enthousiast voelen. Dit zijn positieve symptomen van ADHD, die mensen met ADHD vaak niet kwijt willen. Mensen die medicatie gebruiken hebben vaak het gevoel niet de controle te hebben over hun gedachten, ze voelen tegeneffect en veel neerslachtigheid.
Dit komt bij de bijwerkingen als Hartkloppingen, Overgevoeligheid, Minder Eetlust, etc.
Deze mensen hebben vaak het gevoel dat ze zichzelf niet kunnen zijn. Deze dingen hebben mensen ook veel genoemd bij de optie ‘Overige’. Veel mensen beweren dat de medicatie hun creativiteit onderdrukt, dit vinden zij zonde. De creativiteit is wat ieder mens uniek maakt. Dit zijn dus extra nadelen van medicatie die belangrijk zijn voor onze conclusie.
Korte of lange termijn
Ook moet je niet vergeten dat medicatie vaak op korte termijn werkt, terwijl mentale coaching op lange termijn werkt. Bij medicatie wordt vaak de ADHD-symptomen tegengegaan. Om dit effect te behouden, moet je de medicatie blijven innemen, omdat het maar een korte werkingstijd heeft. Medicatie werkt hoogstens 24 uur en dan moet je het opnieuw innemen. In tegenstelling tot medicatie moet je niet bij mentale coaching elke training weer opnieuw beginnen. Het is een proces, dit proces heeft een aantal trainingen nodig voordat het eindelijk begint te werken. Maar de resultaten van dit proces zullen niet verdwijnen zoals bij medicatie.
Voordelen en nadelen
Daarentegen leer je bij mentale coaching ook goed hoe je met je ADHD moet omgaan. Je leert goed plannen, waar mensen met ADHD vaak moeite mee hebben, je leert je meer te beheersen en dergelijke. Door mentale coaching leer je dus voor de rest van je leven zo goed mogelijk met je ADHD om te gaan en er het beste uit te halen. Je zult natuurlijk eerst vaak naar deze mentale training moeten gaan, want de kennis komt er niet vanzelf.
De mentale coaching stopt wel op een gegeven moment. Een ander voordeel van mentale coaching is dus dat je op een gegeven moment kan stoppen als je daartoe bereid bent, maar je gaat voor een bepaalde periode naar de mentale coaching en dit werkt of dit werkt niet. Afhankelijk daarvan doe je langer aan mentale coaching of niet.
Als het niet werkt, blijf je eerst nog even doorgaan om te kijken of het op den duur wel werkt, en dan stop je. Als het werkt, zul je nog even doorgaan om ervoor te zorgen dat het je zo goed mogelijk helpt en dan kijk je op den duur of je denkt dat het nog nodig is.
Een voordeel van medicatie is wel dat het meteen werkt. Zoals hierboven is beschreven, moet je langer aan mentale coaching participeren voordat het effectief is. Je moet trainingen volgen en pas op den duur merk je of het werkt voor jou of niet.
Bij ADHD medicatie merk je dit meestal meteen. Over het algemeen werken medicijnen binnen een uur of twee, niet langer. Dit is dus aanzienlijk korter dan bij mentale coaching. Echter moeten we niet vergeten dat bij medicatie op den duur de effectiviteit ook kan afnemen, zoals sommige mensen aangaven. Dit komt door gewenning. Bij het te vaak innemen van een stof gaat de drempelwaarde hoger gaat liggen.
Ook de bijwerkingen nemen vaak na een bepaalde tijd af. Dit beïnvloedt dus ook onze resultaten. De mensen die de medicijnen pas net gebruiken, kunnen nog niet zeggen of de bijwerkingen op den duur af zijn gaan nemen en of de effectiviteit na een bepaalde tijd verminderde.
Conclusie ADHD ervaringsdeskundigen>
Wij wilden voor ons onderzoek ook graag de meningen van verschillende deskundigen betrekken. Echter is dit ons niet gelukt en hebben we maar één interview kunnen houden. Uit dit interview bleek dat de deskundige sterk voorstander was van mentale coaching. Hij zegt dat de medicatie vaak alleen het tekort aan dopamine bijvoorbeeld tegengaat en je rustiger maakt, maar je verder niet helpt om ermee om te gaan.
Hij ziet ADHD niet als een ziekte, maar als een naam voor bepaalde symptomen. En om deze symptomen tegen te gaan moet je niet proberen alleen maar de Hyperactiviteit tegen te gaan, maar ook mensen helpen met plannen, met zichzelf beheersen en dit werkt beter met mentale coaching dan met medicatie.
Conclusie ADHD medicatie en mentale coaching
Uiteindelijk komen wij tot de conclusie, als we alle voor- en nadelen combineren, dat mentale coaching functioneler is dan medicatie. Mentale coaching brengt geen bijwerkingen met zich mee. Het zorgt er niet voor dat je persoonlijkheid onderdrukt wordt, de positieve kenmerken van ADHD worden niet onderdrukt, maar juist gestimuleerd.
Buiten dat het je leert omgaan met de meeste Symptomen van ADHD, helpt het je ook met de onderdelen waarmee je het moeilijk hebt. Zo hebben mensen met ADHD het meestal moeilijk met het Plannen en het regelen van financiële zaken.
In de hypothese stelden wij dat mentale coaching beter werkt dan medicatie.
Ons hypothese onderzoek komt dus overeen met de getrokken conclusie.
Hallo Coen,
In mijn praktijk begeleid ik sinds 10 jaar volwassenen met ADHD en ADD. En ik ben tot de conclusie gekomen dat ik zeker 80% van hen vooral begeleid op trauma.
Het is verbazendwekkend ook hoeveel gedragskenmerken van trauma overeenkomst vertonen met gedragskenmerken van ADHD en ook ADD.
Trauma en ADHD kennen beide hyperalertheid, risicozoekend gedrag, verslavingsgevoeligheid, concentratieproblemen, impulsiviteit. Trauma kan zich echter ook kenmerken door een vorm van afgemat zijn, vlak, niet aanwezig zijn in het hier en nu en dat punt lijkt aan te kunnen sluiten bij ADD.
En van trauma is bekend dat het de coördinerende werking van de voorhoofdskwabben beïnvloedt en het besef van tijd. En dat het onverwacht opvallende agressiviteit te weeg kan brengen die niet in verhouding staat met de zwaarte van de irritatieprikkel.
Mijn vraag aan jou, Coen of anderen: wordt er tegenwoordig bij mentale coaching aandacht besteed aan eventuele traumatische levensgeschiedenissen bij ADHD en ADD?
Met vriendelijke groet,
Tura
Hallo,
Wat toevallig dat ik dit tegenkom, ik heb ongeveer 4,5 jaar geleden het label ADHD gecombineerd gekregen, maar toen ik zeker wist dat ik met een psychopatische covert narcistische moeder van doen had heb ik daar enorm veel over gelezen dat ik nu mijn eigen therapeut ben zoals Bessel van Kolk eens zei en ergens heeft hij gelijk, tijdens het opgroeien veranderde het gedrag van mijn zus ook heel erg en naast wat mijn moeder deed, was zei anders en erger op een bepaalde manier, zo arrogant, ze loopt er ook naar, neerkijken, accepteerd geen nee, sloeg vader in elkaar omdat hij zei dat ze haar kamer op moest ruimen, wie hij wel niet dacht wie hij was, naar mij toe was ze wisselend, nu weet ik, ze had mij of iets nodig, moeder vond het goed en moedigde dit stieken met blikken , smirk, ik zag dat allemaal en voelde de kwaadaardigheid, ik was toen 13 of 14, de blik in de ogen van mijn vader vergeet ik nooit meer, maar die van mijn moeder ook niet, zo ben ik er steeds meer over gaan lezen en mij er steeds dieper in gegaan, mijn leven is een complete leugen, al mijn voorgevoelens waren waar, alles kwam uit, ze meende elk woord die ze tegen mij zei, ook ik haat je, mijn zus vond mij ook niet lief maar had zelf heen vrienden dus moest ze met mij mee, de jongste nam de oudste mee en de eerste keer, ik had mij nog nooit zo geschaamd , wie keken ze op het seksueel zeer erg ongepast gedrag aan, juist, mij en dat doen ze nog als ik ergens met haar ben, ik ben haar begeleider niet, maar ik zeg er niks meer over, ik heb klappen genoeg gehad, te vaak uitgescholden in het openbaar, op verjaardagen, ik was nu hun beider slaaf, mijn vader was de goedheid zelve, ook ik als ik dat van mijzelf mag zeggen, ik kan niemand pijn doen, ik haat liegen en roddelen, ik ben oprecht blij als een ander het goed doet op werk en thuis, gezond is, dat maakt mij oprecht blij, ik bleek dus ook hoog sensitief te zijn dat behandelaar ( die hier niet in geloven) zei dat ik een gave had en zo als behandelaar kon beginnen, hij zei, je kijkt dwars door mensen heen, je ziet het probleem en je weet het zo mooi uit te leggen , maar pas goed op voor vampieren, energie zuigers, je moeder, ik zat 3 maanden intern omdat ik op mijn 45ste het toneelspel als figurant in hun fantasiewereld niet meer vol hield, ik zag moeder haar mond open en dicht gaan , die pikzwarte haatogen en mijn masker viel af en de beerput ging open en oh oh wat een ellende en drama kwam naarboven, ik dacht het is gebeurt, de mannen met witte jasjes komen eraan en zodoende 3 maanden intern om een goede diagnostiek te krijgen, ik kan helemaal gaan uitwijken over moeder haar gedrag toen zei 6 afspraken had voor de adhd ronde, gelukkig had ik de moed verzameld en voor het eerst erover gesproken met hem om zo te voorkomen dat er een verkeerd beeld ontstond en een foute diagnostiek plus behandeling, was ook gebeurd gezien haar gedrag en antwoorden, inmiddels 3 jaar verder en hulp is ver te zoeken, ik word steeds doorgeschoven, intens verdrietig, je trauma niet erkent te krijgen is de ergste vorm van menselijk lijden, ik blijk een complex trauma te hebben zo kwamen we ook achter en zijn we met emdr gestart die bij thuiskomst niet onderbroken had mogen worden, maar nu 6 jaar later nog steeds geen spoor van nazorg, zo vernederend te voelen dat je niet geloofd word maar in je gezicht iets anders zeggen.
En toen op een avond las ik een artikel over ADHD en de gelijkenissen met (c) trauma, de overlap is groot, de symptomen veel gelijk, burn out door methylfenidaat die als drugs gewerkt zou hebben al die tijd en mijn energie opgemaakt zou hebben, gezien het gedrag van mijn zogenoemde dokters ( ik begin nu het idee te krijgen dat het mij aangesmeerd word, ding dong vandaag in de aanbieding, wat voel je je klein worden dan, ik was in een klap stil, wat moet ik hier toch mee, ik denk voorlopig stoppen, de stress en angststoornissen hebben hun hoogtepunt bereikt, slapen is omdat ik neerstort, trauma gerelateerd gedrag, angst, bezig blijven dan hief je niet na te denken, 3 dagen, nacht 4 stort je op de bank in en je gaat weer door, ik wil dat de flashbacks stoppen, ga ik ooit nog een keer meemaken hoe een gewoon leven is zonder mijn geacteerd, inmiddels het enige wat ik kan vanachter mijn masker, hoe meer ik lees over de misdiagnose adhd vs complex trauma die onbehandeld uit de hand loopt, ik begin uit mijn lichaam te treden ( disciosatie heet dat geloof ik) wat is dat raar en je weet weinig over de rest van de dag, het gebeurt steeds vaker, ook nieuw slaapwandelen, verder gaan waar ik gestopt was maar dan andersom dus als ik wakker word staat alles weer, ik had een woonbegeleider die deze beginnende onmenselijke toestanden echt wel zien omdat je een baan moet maken naar de bank en zien dat mijn witte t shirt niet wit meer is ( wat schaam ik mij, maar moet dit vertellen, ik wil alles uitwissen en hard wegrennen, maar nee er moet veranderingen komen, dus ja, ik begin er steeds meer van overtuigt te worden geen adhd te hebben maar een vroegkinderlijk trauma die mij nog steeds in zijn greep heeft, die in mij leeft, met mij meegegroeid is en mijn brein andersom bedraad heeft waardoor abnormaal mijn normaal is, angst noodzakelijk, hypergevoelig en alert, gevaar zit in de muur in elke schaduw, klaar om heel onverwacht aan te vallen, ik was toen , ik moet gokken , tussen de 15 en 18 jaar,…mijn lieve vader, held, beschermer, slachtoffer die het niet overleefd heeft en hij heeft het aan voelen komen, ik heb dat overgevoelige , blij voor anderen, helpen doneren no strings attect , dat heb ik van hem, dat zit vanbinnen, dat helpen van anderen, alsof je gestuurd word maar niemand vi d mij aardig, toen ik eindelijk in no contact ging is er een bom ontploft, wat een hoop hatende monkeys heb ik over mij heen gehad, wat een haat zit er in mensen, wat een domheid om mee te doen afgaande wat iemand verteld, zijn we niet te oud voor sprookjes, laten wij gaan knikkeren dan, mijn vader zei vaak, Sas ik word niet oud, en hij kreeg gelijk, 63 jaar, acute hartstilstand, iedere dag ia hij bij mij, dat voel ik, inmiddels heb ik op Facebook moeten lezen dat op 22 december , de verjaardag van papa nu ook mama haar sterfdag is, wat ik ervoor al wist, ze verdween van de foto,s, ja ik ben gek, maar nu zeg ik, jongens, ik word niet oud, stress langdurig en op hoog niveau plus c trauma is hartfalen, duidelijk en voelbaar aanwezig, een al gehad, arts zegt onzin met een geirrireerde blik.
Zal ik ooit goed genoeg zijn of mij leren kennen als wie ik bij geboorte had moeten worden, onmogenlijk, die Sas is bij bevalling overleden, met deze mag je creatief zijn en jezelf maken in, hoe en wat goed voelt , wat jij denkt wat bij je past, heb ik daar nog wel tijd voor, straks lig ik half gekleed in de kist….komt toch niet , zitten sprookjes te luisteren en andere mensen en groepen kapot aan het maken, voordeel HSP, we hebben geen woorden nodig, ik voel en zie alles wat je houding, ogen, uitdrukking, stans van lichaam, dat zegt mij de waarheid, terwijl ik dat lees hoor ik jou leugens, wat ik zag toen ze mij in opdracht van een verhaal , verzonnen door een narcist kapot gingen maken, ik zag dat ze er plezier in hadden, wederom tranen in mijn ogen bij het aanblik alles wat mijn invalide lijf heeft opgebouwd voor lotgenoten die hetzelfde pad bewandelen , alleen, maar nu niet meer dacht ik en groeide enorm 59, 83, 102, veranderingen 109, 126, kleur verliest glans, dof, 135, 149 grijs, lucht word zwaarder, 175, 188, 197, zwart, lucht is zwaar 210 , 251, mensen worden onaardig tegen mij, wie ze zo respecteerde voor wat ze voor hun dees, de lange telefoongesprekken tot 04.00 de blijdschap, overwonnen drempels, ik was zo trots op ze 260, 273, messenger loopt over, groep onvindbaar, het kwaad was binnengekomen om mijn karakter te vermoorden en slecht iemand van te maken, ik was een dief die de laatste centen van de minima stal voor eigen gewin, dezelfde aan wie ik doneerde en ondanks alle goede bedoelingen, anderen helpen met hun pijn, afleiding geven in de vorm van creativiteit wat ze zo erg heeft geholpen en op wie ik zo trots was, noemde mij een dief, pikzwart, lucht zo zwaar adem moeilijk, pap ik word niet oud, ik ben zo intens moe en heb geestelijk zoveel pijn, de woedeuitbarsting waar de narcist op gehoopt had, nodig had haar leugens te staven, bleef uit, op fb, thuis liep ik te schreeuwen, als ik op fb was, was ik zo kalm als een lammetje, dat ging ze niet van mij krijgen ook niet in de lange jaren die volgde en dingen gebeurde die niet te bevatten zijn dat je dat kunt naar een ander, dat je daaraan mee kunt doen, dat je dat kunt.
Jaren van haat brieven aan huisadres angst, vernederingen, waar noeder dacht dat ik jankend op zou geven, opende ik de tweede groep tot ieders verbazing, noeder heeft mij altijd voor slap, week, loser jankend aangezien, zus was sterk gniffel, ze heeft mij nooit gezien, ik was het ding die haar haar slachtofferrol kon laten spelen want dat deed ze het liefst al vanaf mijn 5de gok ik, maar zo is iedereen mij gaan zien, niet het scapegoat child aan wie de hele familie aan hing, dan kun je niet slap zijn, het zijn de sterkste , mentaal het gezondste en laten zich niet onder controle zetten, dat haten ze, ikmdoorzag elke leugen en indien nodig zei ik er wat van dit rotkind, nee dat lukte haar niet maar toch bleef ik een zwakke loser en tijdens de lastercampagne heb ik niemand wijzer gemaakt, onderschat mij maar, prima hoor, dit is doorgegaan tot laatste 22 december en ik dagen daarvoor al een rotgevoel kreeg , ze vager op de foto,s werd en 22 12 verdween, op fb kijkend stond de rouwkaart op.
Ze is als slachtoffer gestorven en ik als daders achtergelaten in stil verdriet dat ik haar kind niet was, al jaren stond op fb, kinderen: 1dochter ( mijn gedachte meteen, over wie gaat deze haat campagne dan) niemand heeft het besef dat dat mijn moeder was van wie ik ondanks alles van hield zoals een dochter van haar moeder houd, dat zal ik nooit meer kunnen zeggen, om te treiteren heeft sociopaat covert zus mijn school en jeugd foto,s in haar albums gestopt, nu heb ik niks meer, al was het maar een foto waar we allemaal opstaan, meer had ik niet gehoeven, zou ik echt zo slecht zijn dat ik deze schop na verdien…..!
Na wat ik gelezen heb , heb ik geen adhd maar val ik onder trauma, druk ben ik al lang niet meer, wel depri, eenzaam, geestelijke pijn zo dat ik het gevoel heb dat de steen in mijn maag mij uitelkaar scheurt, niet geloofd worden, dat doet ook pijn, hoe zou je dit kunnen verzinnen want als ik dat doe moet ik met spoed gedwongen opgenomen worden, dit verzin je niet, ik heb zelf tot halverwege de lagere school gedacht dat dit normaal was, nu weet ik dat ze mij isoleercel omdat ik haar kon ontmaskeren en ik was van haar, ik was haar speelgoed waarin ze mij doodsangsten liet uitstaan, de brugklas was een hel, omdat ik maar half opgevoed ben, het noodzakelijke de rest vulde zij in, dus ik was raar, dat heb ik mijn schoolgaande jaren gevoeld, ik was ook nergens veilig, thuis alleen als papa er was, op school niet, ik werd opgewacht en in mijn leven heb ik geen volwassene gehad die mij opving, trooste, alles komt goed, de wereld is goed, mensen zijn goed, nee de wereld is niet goed mensen niet aardig, thuis is gevaar, ik ben mijn tijd op aarde , mijn kindertijd/ jeugd bezig geweest met overleven, noeder tevreden houden dan was ik even veilig, zoniet, ze was wreed, zus nog wieder, dat ik nog leef is een wonder, maar welk wonder, mijn lijf en brein zijn kapot, ik kan niet veel meer, ben in het begin van mijn huwelijk 8 jaar mantelzorger geweest, ze is tussen mijn man en mij gekomen, hij had mij afgepakt, ik was van haar, Na 12 jaar gescheiden, maar niet terug gegaan, woning gezocht, buren tegen mij opgezet, wat nooit meer hersteld, dit is haar erfenis, ik hoop dat ze trots is….
Bijzonder onderzoek en nog al pittige conclusies
En we kunnen de coaching natuurlijk tegen een x bedrag bij jullie volgen en is helemaal geen winst oogmerk
Zijn er universiteiten psychiater 5 jaar onderzoek bij 1000 patiënten gedaan?