Het onzichtbare lijntje

Kleine man…
Grote rijkdom, mijn stoere kerel! Maar ook grote zorg, zeker de laatste weken. Een onzichtbaar lijntje, dat hebben wij. Ik begrijp je sneltrein-gedachten als geen ander, jou van-de-hak-op-de-tak sprongen. Maar door dat lijntje worden we af en toe zó hard naar elkaar toe getrokken, dat we keihard op elkaar knallen. De laatste weken lijkt dit steeds maar weer te gebeuren…We botsen, we strijden, begrijpen elkaar niet en drijven elkaar tot wanhoop. Tranen in mijn ogen van frustratie. Enige lichtpuntje lijkt dat je verandering van school de beste keus ooit is: je hebt plezier, vertelt honderduit, schiet vooruit in je ontwikkeling, wat een opluchting is dat! En vandaag…dan hebben we elkaar ineens weer gevonden. Zomaar, plots, hebben we het weer leuk samen! Ik geniet van jouw blije koppie, je mooie verhalen en de lach op je gezicht, met een knipoogje, speciaal voor mij…’Fijn samen, hè mama?!’ Ook nu tranen in mijn ogen, maar dan van plezier. Vandaag hebben we elkaar toch weer eens gevonden…

Positief: want ik begrijp hem als geen ander..

Enkele weken geleden schreef ik bovenstaande tekst over het onzichtbare lijntje tussen kleine man en ik. Want dat hebben wij, een onzichtbaar lijntje. Onze ADHD geeft een extra toevoeging aan onze band. Positief: want ik begrijp hem als geen ander: zijn gedachten kronkels, zijn hak-op-de-tak sprongen. Zijn vermogen om ‘anders’ te denken, te komen met niet voor de hand liggende oplossingen. En ook hoe moeilijk de wereld om hem heen kan zijn, hoe frustrerend dat is en hoe onbegrepen je je dan kunt voelen.

Speciaal onderwijs

In september heeft kleine man de overstap gemaakt: na drie jaar ploeteren en steeds maar weer onderuitgaan, is hij van het reguliere onderwijs naar het speciaal onderwijs gegaan. Een spannende beslissing, maar na enkele maanden blijkt het écht de goede beslissing te zijn. Hij heeft het enorm naar zijn zin, gaat met plezier naar school en vertelt thuis honderduit over wat hij allemaal heeft geleerd. Voor mij als moeder is dat compleet nieuw, iets dat ik alleen ken van grote zus maar niet van kleine man. Hij maakt al snel vriendjes en voelt zich thuis. De achterstand waarmee hij groep 3 afsloot is helemaal verdwenen: hij werkt ontzettend hard en is gedreven en leergierig. Na een paar weken wil kleine man niet eten op school, de oorzaak hiervan kunnen we maar niet achterhalen. Wanneer we uiteindelijk ontdekken waaraan het ligt, bespreek ik dit met de juffen en pakken zij dit prima op om het samen met ons op te lossen. Zij vinden niets raar of gek, ook niet jouw overtuiging dat er beestjes in je broodtrommel zitten en je daardoor niet wilt eten. Zij helpen hem er doorheen en het gaat weer goed. Op deze school ben jij geen buitenbeentje, mag je jezelf zijn. Wat een verademing…

Grote verschillen thuis en op school

Thuis is echter een ander verhaal… want hoe goed het op school gaat, hoe moeilijk we het thuis hebben. Boos, dwars, brutaal… Hoe duidelijk alle regels ook zijn en hoe vaak we deze herhalen, de behoefte deze te breken lijkt eindeloos. We strijden de hele dag, de gezelligheid is ver te zoeken en ik word er wanhopig en gefrustreerd van.
Waar komt dit vandaan? Moet je je thuis afreageren vanwege de nieuwe situatie? Is het kopieergedrag? Of ben jij dit zelf? Ik weet het niet en hoop dat het voorbij gaat, dat het inderdaad wennen is aan de nieuwe situatie. Helaas gaat het niet voorbij en ondertussen knallen we de hele dag samen. Onze verbondenheid is ver te zoeken, we botsen en strijden de hele dag, begrijpen elkaar niet meer. Allebei boos en gefrustreerd. Ik verwijt het mezelf ontzettend, dat ik dit niet op kan lossen als moeder. Waarom heb ik niet meer geduld, begrip en rust? Dat wij samen niet verder komen op deze manier, is wel duidelijk.

Afspraak met de psycholoog

Ik besluit om hulp te vragen en bel voor een afspraak. Hoewel kleine man al vanaf zijn vierde ‘patiënt’ is, moeten we 7 weken op een afspraak wachten. Ik word daar behoorlijk nijdig van en er volgt een telefonische afspraak met de psycholoog. Zij neemt mijn zorgen serieus en gaat aan de slag met mijn overduidelijke hulpvraag. Na een paar dagen neemt ze contact met me op en heeft verschillende opties om ons te kunnen helpen. Het zijn opties die veel van ons gaan vragen, voordat ik een besluit kan nemen wil ik precies weten wat het inhoud. Helaas kan zij mij deze duidelijkheid niet verschaffen en draagt het over aan een collega die dit wel kan. Er wordt contact met mij opgenomen, belooft ze.
Ondertussen vindt er ook een medicatieverandering plaats, want na een jaar van zoeken en uitproberen nog steeds niet het middel dat past bij kleine man. Dit verloopt niet zonder slag of stoot: de psychiater die de medicatie voorschrijft en ik, wij zijn het niet zo eens samen. Ondertussen wachten we maar af, ploeteren we verder samen en probeer ik te genieten van de momenten samen, waarin we elkaar ineens weer vinden en we het fijn hebben samen. Dat onzichtbare lijntje, dat ons verbind…