Ik wil me graag voorstellen. Ik ben Fenna, 45 jaar en moeder van twee zoons met adhd, één van 18 en 15 jaar. De oudste is het dromerige type en de jongste heeft sinds vorige week de diagnose adhd, het impulsieve type. Daarnaast ben ik getrouwd en mijn man heeft ook adhd, het gecombineerde type. Hij is vader van een dochter en een zoon. Ook zij wonen bij moeder en hebben allebei de diagnose adhd. In het gezin waar ik ben opgegroeid waren mijn vader en broer degene met adhd. Het gezin is trotse eigenaar van twee katten, Karel en Josje en twee hondjes, Dex en Gijs. Een heerlijk stel bij elkaar, meestal..
ADHD in het gezin is nooit saai
Je begrijpt wel dat we voldoende ervaringen opdoen wat te maken heeft met adhd. Leuke en minder leuke, ingewikkeldere dingen. Het is ieder geval nooit saai. Ik merk sinds de laatste diagnose van mijn jongste zoon dat ik behoefte heb om het van me af te schrijven. Als moeder van dit samengestelde gezin komt er heel wat kijken en ervaar ik een flinke verantwoordelijkheid. Naast mijn gezin werk ik met dementerende ouderen en volg ik de HBO opleiding toegepaste psychologie. Een best druk en bezig bestaan zo al met al….
In ons huis gebeurd er altijd wel iets en heb ik genoeg stof om over te schrijven. Met het schrijven van een blog hoop ik voor mezelf een uitlaatklep te vinden en daarbij ook mensen te helpen door mijn verhaal te doen, te laten lachen om onze ervaringen en herkenning te bieden. Hoewel ik heel veel van mijn gezin hou, wil ik soms heel graag heel hard weg willen rennen. Want al zie ik adhd niet als een belemmering en ken ik de kwaliteiten van mijn liefsten, het is soms gewoon veel. Afspraken maken met behandelaars of school, achter de broek aan zitten als er opgeruimd moet worden of iets gedaan moet worden, de emotionele ontremmingen, grenzen stellen en dan heb ik het nog niet over het huishouden, werk of opleiding.
Super mama met ADHD?
Het mooie van dit alles is dat ik als rots in de branding en super mens gezien wordt door mijn allerliefsten. Niets is te gek en men is verbaast als ik aan mijn taks zit. Ook mijn eigen schuld want in mijn enthousiasme en naïviteit zeg ik al snel ja en ben slecht in het aangeven van mijn grenzen. (misschien ook wel een staartje adhd?!). Boeken kan ik er over schrijven: altijd vriendjes en vriendinnetjes laten slapen, feestjes plannen waarbij we in november buiten een tent op zetten, een kind dat op vier sporten tegelijk zit, vakanties met als toppunt kamperen met vier kinderen, man en ja waarom niet nog een extra kind en mijn broer met psychische stoornis en adhd. Tien dagen waarvan acht met regen. En de kinderen hebben het naar hun zin gehad. Het was de leukste vakantie ooit. Dit natuurlijk tot de volgende vakantie 😉
Inmiddels zijn mijn man en ik ruim acht jaar bij elkaar en heb ik van mijn enthousiasme wel geleerd. Ik leer de mogelijkheden en grenzen van ons gezin steeds beter kennen, doe iets rustiger aan met plannen en laat ze het wat vaker zelf uitzoeken. De lieve kleine schatjes van zeven, negen en elf zijn inmiddels ook acht jaar oude, in de pubertijd of hebben deze net achter de rug. Het schattig is eraf en soms zijn ze gewoon ronduit irritant en vooral met zichzelf bezig. Helemaal goed natuurlijk, dat betekend dat voor ons er ook meer vrijheid aan zit te komen.
Maar voorlopig zal er de komende jaren nog voldoende te beleven zijn in ons roerige gezin..
Geschreven door een anonieme moeder
Geef een reactie