Ouders van kinderen met ADHD of ADD die ik in mijn praktijk begeleid komen vaak met het volgende punt tijdens een gesprek. Er wordt door de ‘buitenwereld’ zo vaak negatief gereageerd op hun kind of op henzelf. En vooral andere ouders kunnen vaak zo’n harde uitspraken doen over of hun kind of over hun opvoeding.
Uitspraken als: ”Breng hem maar eens een week bij mij dan zijn die streken wel over” tot “Wat gek, bij ons gedraagt zij zich nooit zo” zijn verschrikkelijk moeilijk om te horen.
Maar zijn vooral moeilijk om mee om te gaan als ouder van een kind met een stoornis wat zich soms anders gedraagt als de geldende norm.
Onze kinderen reageren vaak in bepaalde situaties anders, dat klopt. Maar om nu ons als ouders weg te zetten als ongekwalificeerd is zo verschrikkelijk pijnlijk.
Elke dag opnieuw zie ik ouders worstelen met de opvoeding zijn of haar kind met ADHD of ADD. Zie ik ouders, vaak moeders, die niet weten hoe ze alle ballen in de lucht moeten houden en hierdoor zichzelf voorbij lopen.
Ouders die zich schamen omdat hun kind een meltdown in de supermarkt of op het schoolplein krijgt. Ik spreek ouders die uit hun omgeving alleen maar te horen krijgen dat de problemen van hun kind wel aan hen zelf zullen liggen. Ze zijn niet streng genoeg of juist te streng.
Ze zijn te lief en meegaand of juist te afstandelijk naar hun kind toe.
Maar iedereen, werkelijk haast iedereen heeft een mening.
Wat zou het toch prettig zijn als de buitenwereld die mening eens een keer voor zich zouden houden. Dat ze zouden inspringen als ze zien dat een ouder het even heel moeilijk heeft. Helpen door daadwerkelijk iets voor de ander te betekenen door een luisterend oor te bieden of een arm om de schouder te slaan.
Maar wat er vaak gebeurd is dat de gelederen zich sluiten en jij je als ouder voor de zoveelste keer niet gezien en niet gehoord voelt. En jij je daardoor zo verschrikkelijk eenzaam voelt.
Maar ook jij als ouder mag trots zijn op jouw kind, ook op de dagen dat er dingen niet goed gaan. op de dagen dat je liever in bed blijft liggen omdat je de buitenwereld niet onder ogen wilt komen. Op momenten dat je voor de zoveelste keer weer door de directeur of IB’er van school gebeld wordt.
Want ondanks alles blijft het wel jouw kind, ook op de momenten dat je het even niet meer ziet zitten, en dat mag ook. We zijn geen heiligen die altijd maar door kunnen gaan. ook wij mogen twijfelen maar hebben dan wel mensen in onze omgeving nodig die ons daar bij willen helpen. En of dat nu de buurvrouw is of de kaasboer, dat maakt niet uit. Maar het helemaal alleen doen maakt het te zwaar en te eenzaam.
Mijn motto is nog altijd:
Elke ouder heeft het recht om van zijn kind te houden.
Elk kind heeft het recht dat er van hem gehouden wordt.
Geef een reactie