Laat ik maar eerlijk zijn, het gaat niet goed met mij. Privé maak ik er qua contacten en financiën er een complete puinhoop van. Mijn zo zorgvuldig nageleefde voornemen om door de week niet te drinken vertoont sinds de afgelopen 2 weken steeds meer haarscheuren en mijn bankstel is stuk.
Ik zou mijn leven al een stuk goedkoper kunnen maken wanneer ik dit dure vrije sector huur appartement in zou kunnen wisselen voor een koopwoning, maar ik krijg geen hypotheek vanwege de schulden op mijn creditcard.
Blackouts
Op mijn werk is het momenteel erg druk en eindigt iedere dag steevast met misselijkheid, de Concerta die ik slik lijkt in zijn huidige dosis niet goed te werken. Het aantal black-outs neemt toe. Een collega vraagt mij of ik “hier en daar” nog wel aan denk en ik staar haar minutenlang, zo lijkt het in mijn beleving, glazig aan. Ik plan zaken in een week waar dat helemaal niet kan. Waarom houdt toch niemand mij tegen?
Eenzaam
Dagelijks sta ik op met een steen op mijn maag, waarvan ik het gewicht de hele dag meezeul. Spanning, vandaar de terugkeer van koning alcohol door de week. Ik speel overal waar ik kom mooi weer, dat helpt zo lang het duurt. Ik voel mij eenzaam. Eigenlijk moet ik ook maar niet hieraan verder schrijven, want het trekt mij steeds dieper het donkere gat in. Ik weet dat mijn ADHD (in ernstige vorm, zo werd mij gezegd) in het spectrum ligt waar ook manische depressie zich bevindt.
Momenten
Misschien gaat het daarom ook wel weer vanzelf over, maar op momenten zoals deze vind ik in die gedachte maar weinig troost en toch geloof ik dat het over zal gaan, maar wanneer? Als volgende week alle krokussen bloeien? Als de stem van mijn moeder dat vanuit het hiernamaals mij vertelt?
Geschreven door Lido
Mooi geshreven, Pieter. En helaas heel herkenbaar. Wat ook herkenbaar is, zijn de overtuiging en het feit dat het écht weer overgaat.
If you want a rainbow, you gotta put up with the rain.
Dank je wel voor je reactie Lotus, die toegevoegde spreuk neem ik in als de Concerta op is.
Duidelijk omschreven, het herkennen en erkennen van’het probleem’ is al heel wat. Heb je begeleiding van een psycholoog/psychiater? En werkt je medicatie nog wel? Ik slik zelf Wellbutrin, is vrij nieuw hier en is tegelijkertijd ook en anti-depressivum.
Sterkte! En over gaat het helaas niet, leren omgaan met je eigen gebruiksaanwijzing is het enige volgens mij waardoor het beter gaat.
Ik ben absoluut niet van de Psychologen en Psychiaters, ik heb er wel 10 gehad.. maar een ieder heeft een ander inzicht… en dat maakt jou (in dit geval mij) meer in de war dan ooit… medicijnen ‘pas’ ik voor.. je bent zoals je bent!
Vroeger hadden ze toch ook geen medicijnen?
Wel ben ik het er mee eens, dat jezelf moeten leren er mee om te gaan.. JIJ moet het doen! Vallen en opstaan..
Groet,
“De helpende hand..”
Ja, ADHD-er 26, zeker waar dat jezelf de nodige handvaten moeten worden aangereikt. Tot op heden zorgden medicijnen ervoor dat het allemaal wat makkelijker gaat, een zuchtje wind in de rug bij het fietsen.
Met vallen en opstaan komen wij allemaal vooruit, alleen ben ik bang dat ik op een gegeven moment niet meer opsta.
Dank je Elma, wat je schrijft over het middel Wellbutrin, maakt mij wel nieuwsgierig, ik ken het niet, maar stel je voor dat het een combi is die tevens mijn manische verschijnselen bestrijdt, wil ik daar graag meer informatie over. Ik heb therapie gehad bij Molemann, een soort systeemtherapie met een therapeut, een psychiater en steeds iedere sessie weer iemand erbij die mij goed kende. Dat was van september 2011 tot april 2012.
Zo onwijs herkenbaar!
Maar het echt daadwerkelijk accepteren is zo moeilijk… Ben sinds 4 weken (weer eens😉) gestopt met methylfenidaat en Norilten (6weken) omdat ik dacht dat het beter zou zijn, als ik ook weer eens écht zou kunnen genieten van de ups en vond dat ik de downs na alle jaren therapie, opnames en medicatie en verslaving ‘onder controle’ moet kunnen houden…
Rook af en toe een jointje wordt m’n hoofd iets rustiger van, maar de volgende nog depressiever en futlozer. Stom dat weet ik… Maar gewoon even een rustig hoofd is lekker.
Kortom….Ik heb het nog niet geaccepteerd.
Ook ik sta elke morgen met moeite op, maar in de avond niet kunnen slapen. Je beter voor doen dan dat je bent… Het vreet energie!
En de gedachte aan de herfst werkt ook niet heel ‘sfeerverhogend’😉
Maar goed, door het niet kunnen slapen heb ik jou blog gelezen en weet ik weer dat ik niet de enige ben.
Gedeelde smart is immers halve smart toch😉