Vandaag wil ik een persoonlijk verhaal met jullie delen, een ervaring die misschien voor sommigen herkenbaar is. Mijn naam is Coen Olde Bijvank, en ik leef met ADHD, autisme en ben hoogbegaafd. Deze combinatie van eigenschappen zorgt ervoor dat ik de wereld vaak intenser en complexer ervaar dan anderen. Vooral mijn gevoeligheid voor geuren, geluiden en de emoties van anderen speelt hierin een grote rol. Smaken beïnvloeden me gelukkig minder, maar er zijn andere aspecten die een grotere impact hebben op mijn leven.
Uitdagingen en onverwachte wendingen
Het leven brengt soms onverwachte situaties met zich mee waarin je geen keuze lijkt te hebben. Een belangrijk keerpunt voor mij was het moment waarop ik onverwachts het leger moest verlaten vanwege medicatie die ik gebruikte. Dit was een grote schok, omdat ik me in het leger eindelijk op mijn plek voelde. Het was een omgeving waarin ik dacht dat ik mezelf kon zijn en mijn volledige potentieel kon benutten. Toen deze droom plotseling werd afgebroken, voelde het alsof de grond onder mijn voeten werd weggeslagen. Het idee dat ik ook daar niet langer welkom was, kwam als een harde klap.
Wanneer je keer op keer hoort dat je ergens niet geschikt voor bent, kan dat je diep raken. Het gevoel dat je nergens echt thuishoort, kan je dwingen om keuzes te maken die je eigenlijk niet wilt maken. Soms lijkt het alsof er geen andere opties zijn, en dat is een moeilijk en duister pad om te bewandelen. Deze ervaringen hebben een blijvende invloed op mij gehad en hebben me gevormd in wie ik nu ben.
Het uitschakelen van emoties: een overlevingsmechanisme
Met mijn hooggevoeligheid (geen diagnose), in combinatie met de uitdagingen van ADHD en autisme, heb ik een manier moeten vinden om te overleven in een wereld die soms overweldigend kan zijn. Een van de meest opvallende overlevingsmechanismen die ik heb ontwikkeld, is het vermogen om mijn emoties uit te schakelen. Dit klinkt misschien vreemd, maar het is iets dat ik heb geleerd om te doen in situaties waarin de prikkels en emoties simpelweg te veel worden.
Jarenlang deed ik dit eerst door automutilatie (zelfprikken, zodat deze pijn de andere pijn overtrof). Terwijl ik dit typ, krijg ik kippenvel. Dat is het hem juist; ik heb zoveel dingen die ik graag kwijt wil. Misschien ga ik na dit blog wel meer delen. Deze ervaringen, hoe pijnlijk ook, hebben me echter ook geleerd hoe belangrijk het is om nieuwe eigenschappen te ontwikkelen.
Wat het nog moeilijker maakt, is dat ik vaak het gevoel heb dat ik de dingen die ik heb meegemaakt – of het nu zware gebeurtenissen zijn of simpele zaken – niet goed kwijt kan. Weinig mensen lijken me echt te begrijpen, en ik ben ook niet veel in contact met anderen. Dit komt doordat ik zo ben gevormd door mijn ervaringen. Het klinkt misschien gek, maar overal waar ik kom, gebeurt er wel iets. Is het niet in de eerste week, dan wel na een paar maanden.
Na tientallen jaren kom je op het punt dat je denkt: “Laat maar, niet teveel bij mensen, want die snappen mij toch niet en het gaat toch weer mis.”
Hoe dat kan, begrijp ik ook niet helemaal. Ik ben echt geen nare kerel of zo. Mensen zeggen vaak (heel mij leven al) tegen mij: Wat een bijzondere kerel ben jij, zo iemand kom je niet vaak tegen. Ze krijgen ook altijd energie van mij als ik bij hen ben (even is leuk voor diegene.. haha). Maar goed, de laatste jaren ben ik veel alleen. Dat is niet erg, al is het soms wel moeilijk. Op een gegeven moment ga je dat ook accepteren, ook al zou het eigenlijk niet zo moeten zijn. Maar ja, wat moet je dan, hè?
Nieuwe richtingen en trots op mijn projecten
In mijn zoektocht naar balans heb ik langzaam weer contact opgebouwd met ADHDblog, wat heeft geresulteerd in een nieuw logo en enkele nieuwe blogs in de afgelopen weken. Het is een plek waar ik (en jij?) mijn ervaringen kan delen en hopelijk anderen kan bereiken die zich herkennen in mijn verhaal.
Daarnaast ben ik ontzettend trots op mijn nieuwe webshop, Pure Fuel Premium, een project waarin ik veel van mijn passie heb kunnen stoppen. Het voelt goed om iets te creëren waar ik volledig achter sta, iets dat hopelijk ook anderen kan inspireren.
Het belang van erkenning en begrip
Het is belangrijk om te erkennen dat het uitschakelen van emoties geen zwakte is, maar een manier om te overleven in een wereld die soms te veel kan zijn. Voor mensen zoals ik, met ADHD, autisme en hoogsensitiviteit, kan dit mechanisme een noodzakelijke strategie zijn om de dag door te komen. Maar het is ook iets waar we over moeten praten, iets dat begrepen moet worden, zowel door onszelf als door de mensen om ons heen.
Als jij dit herkent, weet dan dat je niet alleen bent. Er zijn anderen die dezelfde strijd voeren, die ook zoeken naar manieren om te navigeren door een vaak overweldigende wereld. Laten we elkaar steunen en openstaan voor gesprekken hierover, zodat we samen kunnen leren omgaan met deze uitdagingen.
Als je jouw ervaring of verhaal wilt delen, aarzel dan niet om een e-mail te sturen naar info@adhdblog.nl. Samen kunnen we misschien een stap vooruit zetten.
