Ilse, mijn jongste dochter, en ik hebben allebei de diagnose ADHD gekregen. Bij ons allebei is het vastgesteld op basis van gedrag en karaktereigenschappen. Voor mij kwam deze bevestiging pas op volwassen leeftijd, ondanks dat ik al sinds mijn kindertijd tegen allerlei problemen aanliep. Nu is er eindelijk duidelijkheid.
Wat volgde? Voorlichting, begeleiding, veel lezen over ADHD – en ja, ook medicatie. We zijn gestart met stimulantia, een vorm van amfetamines die de prikkeloverdracht in de hersenen beïnvloeden. Waarom? Omdat onze hersenen simpelweg anders werken.
Hoe werkt ADHD in ons brein?
Ik heb geleerd dat termen als neurotransmitters, dopamine en serotonine een rol spelen bij ADHD. Klinkt logisch, toch? Maar nergens lees ik dat de manier waarop onze hersenen signalen doorgeven per se verkeerd is. Het is anders.. niet volgens de norm. Maar welke norm eigenlijk?
Als ik kijk naar mijn eigen beleving, is de manier waarop onze hersenen werken juist prachtig.
Leven met ADHD: intens, diep en eerlijk
Onze ervaring met ADHD is er één van diepe beleving. We voelen meer, beleven sterker, en zijn vaak hypergevoelig. De grootste uitdaging? Niet wat wij van onszelf vonden, maar wat de wereld om ons heen van ons vond. De druk om “normaal” te zijn, om te voldoen aan de verwachtingen van mensen zonder ADHD.. dat is wat mij onzeker maakte.
Mijn zintuigen zijn scherper, mijn intuïtie sterker. Ik zie dingen die anderen vaak missen. Ik voel stemmingen, ik lees tussen de regels door. En ja, ik spreek uit wat ik zie. Niet om te provoceren, maar omdat het is wie ik ben.
Ik creëer geen dubbele bodems. Ik beleef mijn emoties intens en voel diep. Maar zodra ik daarop werd aangesproken door mensen die vonden dat ik “anders” was, begon ik te twijfelen aan mezelf. Ik ging meer nadenken en minder voelen.
ADHD en verslavingsgevoeligheid
Ik begrijp nu ook waarom mensen met ADHD vatbaarder kunnen zijn voor verslaving. Niet omdat we ‘zwak’ zijn, maar omdat we soms willen vluchten uit een wereld waarin we niet lijken te passen. We zoeken rust, controle, grip. Maar ik ben niet verslaafd. Ik heb nooit die weg gekozen.
Toch zie ik de valkuil. Want als de samenleving continu zegt dat jij “anders” bent en moet veranderen, dan is het verleidelijk om te zoeken naar middelen die dat gevoel dempen.
ADHD is geen stoornis, het is een gift
Wat mij het meest raakt, is de gedachte dat ADHD een stoornis zou zijn. Nee. Voor mij voelt ADHD als een gave. Stimulantia, drugs zoals cocaïne of speed – het zijn middelen die het ‘anders-zijn’ moeten dempen. Maar waarom zou ik mezelf moeten dimmen?
ADHD wordt vaak niet begrepen door mensen zonder ADHD. En weet je? Dat is oké. Ik begrijp hen ook niet altijd. Maar ik wil geen oordeel vellen. Ik wil naast hen leven, in vrede en met respect. Ik wil niet dat zij in hokjes worden gestopt – en ik wens dat ook niet voor mezelf.
Objectiviteit bestaat niet. Alles komt voort uit perspectief. En mijn perspectief is helder: ADHD is geen afwijking. ADHD is een deel van mij. En ik heb besloten dat deel volledig te omarmen.
Ik ben wie ik ben. En daar ben ik ontzettend trots op.
Een nieuwe generatie met een andere kijk op ADHD
Ilse groeit nu op met de boodschap dat ADHD iets moois is. Geen tekort, maar een bijzonder talent waarmee ze mag leren omgaan. Ik wil haar meegeven dat ze zichzelf mag zijn – zonder zich te forceren in een vorm die niet bij haar past.
Ik ben niet tegen medicatie, maar ik ben ook niet per se voor. Het is een keuze die ieder voor zich moet maken. De echte vraag is: wil je zijn wie je bent, of wil je jezelf aanpassen aan een wereld die je (nog) niet begrijpt?
Ik weet het antwoord voor mijzelf al. En Ilse zal haar eigen weg vinden, met mijn steun en met haar prachtige brein.
12 Reacties
Wat geweldig omschreven en beschreven. Wees trots op wie je bent, en nog trotser op je kind.
Vecht voor je eigen ik!!
Dank je wel! Het op zo een manier te benaderen heeft gemaakt dat ik minder onrust ervaar. Ilse heeft de medicatie helaas nog nodig ivm school waar veel gevraagd wordt van kinderen. Het is gelukkig niet voor altijd zeg ik maar!
Enorm compliment voor het omschrijven van jou gevoel beleving en zo ontzettend herkenbaar.
Medicatie is voornamelijk een maatschappelijk probleem van het niet, kunnen of willen, accepteren van een getalenteerde in het autistisch spectrum.
Soms is er helaas medicatie nodig om de ergste pieken af te toppen zodat men enigszins sociaal aangepast deel kan nemen aan alle maatschappelijke zaken die nu eenmaal door de maatschappij van ons worden verwacht.
Er zijn veel triggers die extreem gedrag in het autistisch spectrum kunnen veroorzaken;
We leven te dicht en met te veel op elkaar,
Onze voeding is verziekt door de commercie met zeer veel additieven,
Prestatie wordt te hoog gewaardeerd en beloond,
Alles moet meetbaar zijn.
Hopelijk gaat er eindelijk iets veranderen in de manier waarop de massa naar ons moet kijken maar daar hebben we zelf ook iets over in te brengen dus laat je stem horen!
Warmhartige groet, Ben
Hallo, Beste Ben !
Even kort voorstellen :
In 1998 kreeg ik een morsig foldertje over : ADHD bij Volwassenen.
Toen was ik…potverdorie…al 48 ! In mijn 49-tigste levensjaar (februari 2000)….
heb ik op eigen verzoek en enig aandringen het voor elkaar gekregen dat ik een degelijke diagnose, door middel van een vragenlijst met 160 vragen,
met 5 meerkeuze antwoorden in te vullen kreeg.
Honderd_en_zestig maal vijf…is 800…mogelijke antwoorden! Binnen nog geen half uur allemaal in gevuld.
In 2003…begon ik iets van mijn eigen persoonsgebonden vorm van ADHD te begrijpen.
Vijf jaren later…(in 2008…dus..) had ik het gegeven, het feit van ADHD…een plek in mijn leven gegeven.
Nu, bijna in 2013, ben ik er super – gelukkig mee…
dat ik over zoveel unieke gaven beschik…dank zij mijn ADHD !
Mijn hele leven…ben ik al voor 100% medicijn – vrij !
Als ervaring_deskundige…weet ik gewoon…dat het (helaas) niet iedere ‘lot-genoot gegeven is…
om het zonder enige vorm van medicatie aan te kunnen !
Waar ik al…sinds 2000 ontzettend van baal…is…dat mensen…
(vooral de laatste drie, pakweg vier jaar…veroorzaakt door meerdere media-hypes !)
zonder enige werkelijke kennis, persoonlijke ervaring en/of gedegen studie…
die het alleen maar van horen zeggen…uit de derde, vierde hand weten,
onmiddellijk met hun ronduit…’achterlijke VOOR_oordelen…’ klaar staan.
Hier voer ik dus al een strijd…op het internet tegen…sinds 2008.
Broeders, zusters…met óf zonder ADHD…verenigd u.
A(ltijd) D(oor) H(elder (D)enken….anderen op weg willen helpen, daar iets toch helemaal niets mis mee? A.J. , Amsterdam.
Het is idd een herseneigenschap die pas een stoornis wordt als diegene zelf en/of derden er niet mee om kunnen, willen gaan. Positieve beeldvorming omtrent deze herseneigenschap maar ook andere is belangrijk. Omdat o.a. deze manier van denken vaak creatief is (out of the box) bijv. en vaak een zgn. gift is van de zgn. pioniers in deze wereld 🙂
Dit is leuk! Ik volg jullie gesprek, Ben en A.J.. Ik ben het met heel veel eens, maar ik heb wel een kanttekening. Ik ben van mening dat het overtuigen van ons anders-zijn aan de “anderen” weggegooide energie is. Het heeft totaal geen zin en het is weer strijd leveren. Die energie besteed ik aan hoe het beste mijn gift zich kan profileren in de omstandigheden zoals die er zijn. Uitgaande van het van het feit dat ik de “anderen” niet kan veranderen, buitendien ga ik niemand kaderen. Het is zoals het is. Ik maak gebruik van mijn creativiteit en buiten de marge denken idd. Het is mijn gift en mijn leven, dus ook mijn verantwoordelijkheid. Laten wij elkaar helpen door elkaar tips en trucs te geven om onszelf te kunnen zijn. Dit soort blogs en forums kunnen ons vooruit helpen, niet door strijd te leveren, maar constructief te denken in wat goed is voor ons!
Ik ken sinds een half jaar of zo een meisje dat men op school graag het stempel ADHD opplakt. Ik begrijp op zich dat men ziet dat ze aan de kenmerken voldoet. Maar wat een bewondering heb ik voor haar eigenschappen. Die worden door Eliane hier voor een deel goed beschreven. Ik heb nog nooit iemand ontmoet als haar.
Dank voor dit mooie en voor mij zeer bekend verhaal.
Ik ben Michael getrouwd en vader van 2 kinderen.
een zoontje met ADHD en een dochter met ADHD en PDD-NOS.
Eind 2011 is bij mij ook de diagnose ADHD gesteld net als bij mijn zoontje van nu 6.
Op ons eigen initiatief verwijzing bij de huisarts gevraagd voor onze zoon omdat hij drukker was dan leeftijdgenootjes en wij toekomstige problemen op bv de basisschool voor wilde zijn. E nummers zoetstoffen en overmatig suiker vermijden bleek niet voldoende voor hem. Bij het GGZ buro deed men het voorstel om mij ook te testen omdat wij hadden aangegeven dat onze zoon meer en meer een spiegel werd voor mij. En ja ook ik kreeg de diagnose ADHD en kan wel zeggen dat dit een bevestiging was ipv een schok. Uit zeer directe omgeving diverse signalen gekregen over de risico’s van verslavingen. Deze signalen heb ik eerst lange tijd (hoe herkenbaar) gebagatelliseerd .
Na de diagnose toch met medicijnen gestart om te kijken of en wat voor effect dit zou hebben.
Mijn zoontje en ik zijn gelijktijdig gestart met medicatie. Allebei dezelfde soort weliswaar aangepast op leeftijd en gewicht. De reden voor dezelfde medicatie was eigenlijk heel simpel want qua gedrag doen wij totaal niet voor elkaar onder en mocht er iets veranderen in gedrag van onze zoon het voor mij mogelijk zou moeten zijn gevoelens en ervaringen te begrijpen. En ja dit bleek een juiste keuze want na diverse medicijn wisselingen gedragsveranderingen hebben wij de juiste medicatie en afstelling gevonden. Resultaat is dat onze zoon nu in groep 3 niet tegen die muur is aangelopen waar hij deze anders wel was tegen gekomen. Voor mijzelf kan ik zeggen dat de signalen over verslaving wel juist waren want sinds begin dit jaar drink ik weinig tot geen bier meer wat voorheen 2 a 3 biertjes per avond waren en ben ook nog eens 20 kg afgevallen. Ik merk ook dat ik het niet meer nodig heb omdat de noodzaak van mijn hoofd leegmaken s’avonds veel minder is dan voor de diagnose.
Medicijnen zouden een laatste redmiddel moeten zijn als begeleiding en voeding aanpassen voldoende zijn. Bij voeding kan je denken aan kleurstoffen zoetstoffen en andere troep die in voeding zit. Ook natuurlijke producten kunnen een negatief effect hebben denk bv aan een flinke portie rood fruit zoals aardbeien bramen en frambozen. Rood fruit bevat van nature een hogere dosis natuurlijke suikers. Voor basisschool kinderen kan het handig zijn om een eigen snoep trommeltje op school te hebben om zo bij een verjaardag van een klasgenoot toch te kunnen mee snoepen.
Ik ben niet voor of tegen medicijnen want iedere situatie is verschillend.
In onze situatie kan ik zeggen dat op dit moment medicatie de juiste keuze is.
Iedereen mag een mening hebben en deze uiten al is een beetje begrip op zijn tijd wel handig.
Ook ik ben van mening dat ADHD iets positiefs is want met de juiste begeleiding en structuur kan een ADHDer juist die talenten aanboren om zich te onderscheiden en van nog meer toegevoegde waarde zijn voor onze maatschappij.
zo genoeg over mijzelf.
Eliane nogmaals dank voor je verhaal.
Een tip van mij is om mensen zonder ADHD puur voor de beeldvorming eens het boek Alle honden hebben ADHD te laten lezen.
Super Eliane , mooi geschreven en verwoord.:)
Nooit gedacht dat ik ergens op zou reageren.. Maar nu ik dit zo lees moet ik wel.
Nu kan ik nog lekker ‘helder’ reageren aangezien ik ‘onder invloed ben’ van Dexie (dex-amfetamine).
Prachtig omschreven hoe ADHD in elkaar zit. Een half jaar geleden is bij mij de diagnose gesteld. Ik ben 27 jaar, getrouwd en heb een prachtige dochter van 3. Ik was compleet maar dan ook echt compleet vastgelopen. Al heel mijn leven loop ik op mijn tenen. Van basisschool tot aan mijn eigen bedrijf.(prive dan nog niet genoemd) Totdat ik niet meer kon, zeker niet na een aantal heftige gebeurtenissen in de afgelopen drie a vier jaar. Waarom snapt niemand mij? Waarom reageer ik zo heftig(agressief, ontdaan, emotioneel) op gebeurtenissen die eigenlijk een ‘ver weg van mijn bed show’ zijn?! Dat waren vragen die ik regelmatig had. En dan de drukte in mijn hoofd. Ik werd er KNETTER van. Oh en dat impulsieve niet te vergeten, ben terug naar school gegaan en opleiding gestart.. Het plan was om voor mijzelf te beginnen. Als de opleiding was afgerond in maart. En dit gebeurde er in mei 2013 aan de keukentafel bij mij in huis toen we aan het eten waren met ons gezin: ‘schat, ik heb aan mijn werkgever doorgegeven dat ik per september stop met werken, want ja ik wil in november starten met mijn bedrijf ipv maar!’ Nou, ik denk dat jullie snappen dat mijn man ‘letterlijk gek’ werd van mij. Wat een heisa. Ik had die ochtend dat bedacht dat ik het zo ging doen en einde van de dag was het ‘geregeld’. Terwijl hij dacht aan: shitttt, wat doe je nou?? Wil jij een bordje ’te koop’ in de tuin?? Dus even over impulsief gesproken.
Nu wijk ik weer af van mijn verhaal (hoe herkenbaar). Maar wat ik wil aangeven, buiten mijn mega creatieve brein, het intens verdriet, blijdschap etc te voelen als iemand iets tegen mij vertelt, de leuke impulsiviteit die kleur gaf / geeft aan mijn/ons leven. Werd ik ook gek van mijzelf.
Nog nooooooooit had ik aan ADHD gedacht, dat waar andere mensen (proffesionals) dat allang hadden moeten zien bij mij. Kwam er een klant bij mij die het zelf heeft. Ze begon te vertellen en daar stond ik dan met tranen in mijn ogen.. Zij zelf ook hulpverlener heeft meteen gezegd dat ik een verwijsbrief moest halen bij de huisarts. Zo gezegd zo gedaan, na veel telefoontjes ben ik bij een ik noem het maar ‘prive kliniek’ terecht gekomen. Er ging een wereld voor me open. IK BEN NIET RAAR!!! IK MAG ER ZIJN! IK BEN OOK UNIEK! IK BEN NIET LASTIG!!!
Wat een openbaring, en wat een begrip. Speciaal alleen voor volwassenen en de beste begeleiding ever!!!!! Sinds vorige week mijn ‘ontslag’ gekregen. Ja ik zit aan de medicijnen, dat is mijn keus. Uit de testte kwam eruit minder dan 1% van de vrouwen in mijn leeftijdscatogorie heeft het erger dan ik. Mijn scoren op alle drie de punten 99%.
Nu gebruik ik dex-amfetamine, die idd de pieken weghalen. Maar geloof me, ik wordt nog steeds gek van mijzelf iedere dag heb ik een momentje. (nee zit dan niet in een ‘rebound’) Therapie is ook al achter de rug, handvaten gekregen om het mijzelf makkelijker te maken. Werkt perfect, mijn gezin en ik hebben er baat bij!!! En ik voel nog steeds alles intens maar niet wat niet met mijn geliefde familie, vrienden te maken heeft. een ‘ver weg van mijn bed’show blijft dat nu ook. Dat geeft ruimte.
Er komt een dag dat ik zonder medicijnen ga leven, maar voor nu is het nodig. Ik heb weer kleur in mijn leven.
Ik zelf ben christen(niet dat het er toe doet) maar ik zie de ADHD als een zegen en niet als een vloek! Ik groei in mijn proces en zie het alleen maar positief in!!!
Dank je wel dat je het zo mooi omschrijft, je bent 1 van de eerste die er zo mooi over schrijft, dat negatieve wat ik zo vaak lees komt me echt me strot uit!!!!
En sorry dat ik zo’n lang verhaal op je blog heb geschreven hihi!!!
Liefs
Wat een herkenbaar en krachtig verhaal. ADHD wordt vaak gezien als een stoornis, maar juist zoals jij het beschrijft.. als iets moois en unieks, voelt dat zoveel beter. De intense manier van voelen, het scherp aanvoelen van sfeer en emoties, het constant ‘aan’ staan… het zijn eigenschappen die niet altijd makkelijk zijn, maar wél bijzonder waardevol. Het is mooi dat je je dochter leert dat zij zichzelf mag zijn, zonder zich aan te passen aan een wereld die haar misschien niet altijd begrijpt. Dat is een boodschap die veel meer kinderen én volwassenen met ADHD zouden moeten horen. Bedankt voor het delen van je ervaring, dit inspireert en biedt herkenning.