Hallo, ik ben Tineke, moeder van drie kinderen. Onze jongste zoon, Emiel, wordt volgende week zeven jaar. Vorig jaar oktober kreeg hij de diagnose ADHD met kenmerken van autisme. Sindsdien gebruikt hij Methylfenidaat, tweemaal daags 0,5. Het was een moeilijke beslissing, want we stonden erg sceptisch tegenover medicatie. Maar de klachten op school werden zo ernstig dat we uiteindelijk geen andere keuze zagen.
Twijfels over de diagnose
We vinden het nog steeds lastig om ons in de diagnose te vinden. ADHD zou volgens mij al vanaf jonge leeftijd merkbaar moeten zijn. Maar voordat Emiel naar school ging, waren er geen problemen. Thuis was hij een rustig en zelfstandig jongetje dat zichzelf goed vermaakte. Hij was makkelijk en altijd vrolijk.
Op de peuterspeelzaal ging het ook prima. Pas in groep 1 van de basisschool begonnen de problemen. Hij maakte geluidjes tijdens kringgesprekken, friemelde aan andere kinderen en kon niet stilzitten. Stresspoppetjes hielpen even, maar gingen snel kapot. In groep 2 zat hij in een gecombineerde klas van 35 kinderen. Ik geloof dat die drukte hem heeft “verpest”. We hoopten dat groep 3 verbetering zou brengen, omdat hij dan echt zou beginnen met leren en zich minder zou vervelen.
Het begin van de medicatie
Toen hij in groep 3 zat, kwamen de klachten snel terug. We gingen opnieuw naar de psycholoog en besloten met veel tegenzin een maand lang Methylfenidaat te proberen. De eerste weken waren moeilijk: Emiel leek op school bijna een zombie, maar de leerkrachten waren tevreden. Thuis gaven we hem geen medicatie; daar mag hij zichzelf zijn, vinden wij.
Inmiddels krijgt Emiel op schooldagen tweemaal 0,5 Methylfenidaat. Dat is voldoende, hoewel hij het zelf niet fijn vindt. Als het tabletje ‘s morgens niet goed valt, wordt hij misselijk op school. Ook is zijn eetlust, die al niet goed was, nog slechter geworden. Om ‘s avonds in slaap te komen, geven we hem 1 tabletje melatonine.
Veranderingen thuis
Hoewel school tevreden is, merken wij thuis grote veranderingen – en niet in positieve zin. Emiel zingt niet meer zoals hij vroeger deed en begint de dag schreeuwend. Aan tafel blijven zitten lukt hem niet meer. Hij zoekt constant de grens op door zijn broer en zus te irriteren met geluiden waar ze niet tegen kunnen. Zijn oudere broer (13) heeft PDD-NOS en is erg gevoelig voor prikkels, wat de situatie nog moeilijker maakt.
Vanmorgen hebben we Emiel met zijn ontbijt op zijn kamer gezet, zodat de rest rustig kon eten. We overwegen nu ook in het weekend medicatie te geven, maar de veranderingen in zijn gedrag blijven ons zorgen baren. Het vrolijke, positieve jongetje dat hij vroeger was, lijkt soms verdwenen. We vragen ons af: ligt dit aan ons?
Onze worsteling
Het is fijn om dit verhaal eens van me af te schrijven. Bij onze oudste zoon waren de problemen vanaf zijn geboorte duidelijk, maar bij Emiel hadden we dit niet verwacht. Hij was altijd een lieve, vrolijke zonnestraal – totdat hij naar school moest.
Heeft iemand soortgelijke ervaringen? Hoe gaan jullie hiermee om?
Geef een reactie