Alles viel op zijn plaats bij GGZ Nederland

Begin 2023 voelde ik me ontzettend neergeslagen. Het leek alsof ik er niet meer bij hoorde en niet meer verder wilde. Dit leidde ertoe dat ik besloot om hulp te zoeken. Ik vroeg om een doorverwijzing naar een maatschappelijk werker, of naar iemand die me kon ondersteunen. Zo kwam ik terecht bij een SPV’er (Sociaal Psychiatrisch Verpleegkundige).

Na slechts twee gesprekken suggereerde zij dat ik misschien ADHD had. Mijn eerste reactie was ontkennend: “Welnee, ik ben gewoon altijd druk van mezelf.” Ik dacht dat mijn drukte kwam door de medicatie die ik voor mijn astma gebruikte. Astma medicatie kan immers ook voor een verhoogde energie zorgen, toch?

De ADHD-diagnose

Na een aantal testen werd het al snel duidelijk: ik had inderdaad ADHD. Deze diagnose kwam voor mij als een verrassing, maar het verklaarde veel. Gelukkig kon ik bij de SPV’er blijven en werd ik doorverwezen naar het GGZ, waar ik al snel medicatie kreeg voorgeschreven. Methylfenidaat was de naam van het middel dat mijn leven drastisch zou veranderen.

Een nieuwe wereld ging open

De eerste keer dat ik mijn medicatie nam, merkte ik meteen verschil. Plotseling kon ik me concentreren! Op dat moment ging ik nog naar school, en binnen korte tijd haalde ik mijn theorie-examens zonder moeite. Wat voorheen onmogelijk leek, zoals het vasthouden van mijn aandacht, werd nu ineens heel natuurlijk. Alles leek opeens op zijn plaats te vallen.

De keerzijde van eerlijkheid

Helaas had deze verandering ook een keerzijde. Op mijn werk werd ik, waarschijnlijk door mijn nieuwe zelfbewustzijn, een stuk eerlijker, misschien wel té eerlijk. Dit werd niet altijd gewaardeerd, en uiteindelijk werd mijn contract niet verlengd. Ook tijdens mijn opleiding tot schoonheidsspecialist liep ik tegen problemen aan. Waar ik eerst dacht dat mensen meer begrip zouden hebben voor mijn situatie, bleek het tegendeel waar te zijn. Na wat gedoe op een van mijn stageplekken werd mij verteld dat ik niet meer geschikt was voor de opleiding.

Een gevoel van falen

Dit alles zorgde ervoor dat ik me compleet verloor. Mijn vertrouwde omgeving en zekerheid vielen weg, en zelfs mijn thuis voelde niet meer als een thuis. Ik raakte in een depressie. Telkens weer kreeg ik te horen dat ik iets niet kon, dat ik niet geschikt was. Dit deed pijn, vooral omdat ik dat soort opmerkingen al mijn hele leven hoorde. Het gevoel van tekortschieten was me maar al te bekend.

Accepteren en vooruitkijken

Nu, eind 2024, heb ik mijn ADHD geaccepteerd. Het was een zware reis, maar ik weet nu wie ik ben en waarom ik altijd anders was dan anderen. Het heeft me inzicht gegeven in mijn eigen gedrag en waarom ik vroeger zo reageerde. Dankzij mijn diagnose kan ik mijn drukte beter temperen en begrijp ik mezelf veel beter. Het voelt alsof alles eindelijk op zijn plek valt.