De reden waardoor ik me ben gaan verdiepen in AD(H)D is omdat mijn 8 jarige zoon pas gediagnosticeerd is met ADD. Wij waren al lange tijd zoekende naar wat er in godsnaam aan de hand was met hem. Zijn intelligentie goed, maar toch niet mee kunnen komen op school.
ADHD medicatie behandelingsplan
Je volgt de gebaande paden en komt uiteindelijk samen met de orthopedagoog uit op een behandelingsplan. En ja. Ik ben er van overtuigd dat je om moet leren gaan met de eigenschappen die bij ADD horen. Want sommige eigenschappen maken het je erg moeilijk in deze maatschappij. Vooral voor een kind is het ‘anders denken en zijn’ erg lastig binnen ons schoolsysteem. Maar dat waar ondertussen mijn broek van afzakt is dat er je zonder gene medicatie aangeboden wordt in de vorm van Ritalin. En wat doe je als ouder? Als je kind huilend in bed ligt ’s avonds en roept dat zijn hersenen stom zijn?!
Wel of niet ADHD medicatie?
Je overweegt de medicatie! Stel je voor dat het zijn somberheid oplost! Stel je voor dat hij ineens wel datgene wat hij in zijn hoofd heeft kan omzetten op papier, dat dingen sneller beklijven, hij minder vergeet, hij gemakkelijker sociale contacten kan onderhouden! Hij, kortom, beter in zijn vel zit! In eerste instantie zocht ik dus ook alleen maar naar de voordelen van medicatie, want je wilt zo graag dat er een oplossing komt. Vorige week stond de afspraak bij de psychiater en we zouden starten met de proefperiode medicatie. Die ochtend kwam ik in gesprek met een andere ouder. Zij bleek op hetzelfde punt te hebben gestaan met haar zoon en heeft er op het laatste moment voor gekozen om niet voor medicatie te kiezen. Ik ben naar huis gegaan en ben gaan onderzoeken en me gaan inlezen. Ik heb me serieus geschaamd voor de keuze die ik bijna had gemaakt! En ik heb zitten janken over het feit dat kinderen (die op een andere manier geholpen kunnen worden) gedrogeerd worden om in deze maatschappij mee te kunnen komen.
Scholen geven ‘advies’
En nog erger, dat sommige scholen je medicatie afdwingen! Dit klopt niet. Echt niet! En wie ben ik om te zeggen dat andere ouders met andere kinderen geen medicatie mogen gaan geven. Maar ik weet wel dat ik dit voor mijn kind niet wil. Niet zolang je niet weet wat het precies doet met de nog niet uitontwikkelde hersenen van een kind en de bijwerkingen rampzalig kunnen zijn. Niet zolang er een gigantisch rookgordijn hangt om het begrip AD(H)D! Niet zolang ik al het andere heb ingezet om het leven makkelijker te maken voor hem. Er zijn genoeg andere manieren om ermee om te leren gaan, zonder al die positieve kwaliteiten te verliezen! Het kost vast veel meer tijd en moeite en een hoop opvoedingsskills. Maar het is toch te gek voor woorden om met die reden, de korte ‘slechte’ route in te gaan zetten!? Ik kan de toekomst niet voorspellen maar op dit moment voel ik aan alles in mijn lijf en gevoel dat dit de juiste route is en dat we hier met z’n allen de verantwoording over moeten nemen! De farmaceutische fabrieken hebben een grote vinger in de pap en zijn uiteraard blij met ‘stempels’ en ongemerkt kunnen zij veel invloed hebben op de keuze van ouders.
ADHD en onbegrip
Ik weet dat er veel mensen zijn met onbegrip tegenover AD(H)D. En daar hoorde ik ook bij! Hoezo snap je het nog steeds niet als ik 10 x vraag of je je tas wilt pakken? Hoezo blijven die dagen van de week nou niet hangen? Waarom gooi je nu alweer je glas om? Focus je dan toch eens! Ik wil dat de zienswijze veranderd. En geloof me ik vind dat ook niet altijd makkelijk! Vooral opvoeders en leraren dragen zo’n grote verantwoording voor het zelfbeeld van je kind! Ik wil dat mensen zich op de positieve kanten gaan focussen, dat AD(H)D geen ziekte is die je bestrijdt d.m.v. sterke medicatie met alle bijwerkingen van dien. En in gaan zien dat de algemene norm, niet de juiste hoeft te zijn! Het is werkelijk misdadig dat het systeem in dit opzicht zo faalt.
ADHD medicatie de oplossing?
Ik heb geen kant en klare oplossing, maar dat er iets moet gebeuren is wat mij betreft zo klaar als een klontje. Laten we onze kinderen in godsnaam accepteren zoals ze zijn en ons vooral focussen op de kwaliteiten die ze hebben! En natuurlijk weet ik dat sommige ouders echt met hun handen in het haar zitten en dat het ene kind met AD(H)D het andere niet is. Je bent vrij in je keuze voor het wel of niet geven van medicatie. Maar vergeet daarbij alsjeblieft niet om aan je kind te vertellen en te laten voelen dat hij/zij goed is zoals hij is!
Geschreven door Jules, gastblogger van ADHDblog.nl
Tja deels mee eens, toch hebben wij wel voor ADHD medicatie gekozen. De geboden structuren werkte nergens meer en zijn gedrag werd steeds erger en extremer en vooral gevaarlijker.En dat voor een kind van net 6 jaar. Het feit is gewoon dat er bepaalde stoffen in de hersenen gewoon minder aangemaakt worden en hun werk dus niet doen. Die worden door de ritalin (welke vorm dan ook) aangevuld en gestimuleerd. Mijn zoon heeft nu geen overvol hoofd meer en klaagt niet meer over hoofdpijn en slapeloze nachten waardoor hij als een zombie de dag door ploeterde.
Hij ziet nu gevaren en luistert als hem iets gevraagd word. Dingen hoeven niet eindeloos voorgekauwd worden om het vervolgens toch te vergeten.Doet een kind ook niet goed om het gevoel te hebben dat hij alles fout doet en alles vaak uitgelegd moet krijgen. En dan kan je vertellen dat hij zo goed is zoals hij is.Wij zagen gewoon en hij vertelde ons dat het gewoon niet goed met hem ging.wat we ook zeiden of deden.
Ik heb ook veel gelezen en kwamen tot de conclusie dat medicatie een goede aanvulling is voor het omgaan met ADHD en dat we het gewoon moesten proberen. Als ik zie hoe het hem en ons als ouders en de rest van kinderen geholpen heeft snap ik niet dat andere ouders ritalin niet geven.Ze voelen zich zoveel fijner met rust in hun hoofd.
Succes verder.
@ Heidi: Het volg je hart principe ben ik het helemaal mee eens! 🙂 Ik ben heel erg kritisch geworden naar de buitenwereld toe wat betreft dit onderwerp. Welke info is nog betrouwbaar? Faalt ons ‘verouderde’ schoolsysteem niet gigantisch i.p.v dat ze naar de kinderen wijzen? (draai het eens andersom) En hoe is de kijk op kinderen die het net even anders doen dan de meerderheid?
Als voorbeeld: Mijn zoon heeft 2 juffen. De ene is heel positief ingesteld en komt met allerlei creatieve handvatten om het leren gemakkelijker te maken. Zo kwam ze bv uit eigen initiatief met een wiebelkussen voor op z’n stoel. En zo kwamen we er van de week thuis achter dat hij zich beter lijkt te kunnen concentreren als hij een koptelefoontje met muziek opzet. Deze juf staat direct open voor dit soort hulpmiddelen en warempel in de klas werkt het (vooralsnog) ook! En bovenal geeft zij hem een bak liefde en positiviteit! De andere juf is ook erg lief maar gaf na een gesprek van mijn kant, zelf aan dat ze nog moet leren omschakelen en dat ze zijn gedrag toch best lastig vindt. Dat was ook wel duidelijk. De dagen dat zij les geeft, bracht ik m’n kind met buikpijn en haalde hem ’s middags weer somber op van school. En als je als moeder negativiteit meekrijgt…als: “Pfoe, ik wist weer niet wat ik met hem moest vandaag hoor” dan is het wandeltochtje naar huis ook niet echt spontaan meer te noemen. Want probeer zo’n opmerking maar meteen weer van je af te schudden.
Die negativiteit is echt killing voor je kind, want in de meeste gevallen kan hij er echt niks aan doen en worstelt hij hier juist ontzettend mee! Ik herken mezelf in de 2e juf en ik vind haar reactie dan ook heel begrijpelijk. Maar je bent het wel verplicht aan het kind om de omschakeling te gaan maken. In het verleden mopperde ik veel, was geïrriteerd en verwachtte van hem dezelfde eigenschappen als die van iemand zonder ADD. (je voedt op vanuit je eigen referentiekader) Vanaf het moment dat ik accepteerde en veranderde, zag ik mijn zoon ook in rap tempo in positieve zin veranderen. En ook hij heeft in ’t verleden vaker genoemd dat hij dood wilde. Dat geeft inderdaad aan hoe rot hij zich van binnen moet hebben gevoelt en dat is heel heel erg!
Voor de duidelijkheid. Ik schrijf dit alles niet op om een tegenargument of kritiek te geven. Het is eerder dat ik het prettig vind om mijn ervaringen te delen. Wat me in jouw (Heidi) verhaal en in die van Nicole opvalt is dat jullie kinderen gemeen hebben dat ze een gevaar vormden voor zichzelf. Dat herken ik helemaal niet in mijn zoon en ik kan me voorstellen dat je met dat gegeven èn met het gevoel dat je al alles hebt geprobeerd toch uitkomt op medicatie. Ik hoop, net als jullie dat hebben gehoopt destijds, dat de nadelen van mijn zoon’s ADD nooit groter zullen groeien dan de nadelen die aan de medicatie kleven.
Mijn grote punt van bezorgdheid blijft dat ik zonder dat ik andere dingen heb geprobeerd meteen medicatie aangedragen kreeg. Het behoort tot een standaard behandelingsplan! Er zijn ook ouders die niet verder kijken en blind vertrouwen op het advies die ze van een ‘professional’ krijgen. Er wordt niet verteld dat er nog veel onduidelijkheden en dus punten van kritiek zijn wat betreft AD(H)D en de medicatie. Zo is de chemische storing in de hersenen waar Nicole het over heeft, volgens het NCRM (Nederlands Comité voor de rechten van de mens) ook niet wetenschappelijk bewezen.
Maar goed het is niet m’n bedoeling om daar een discussie aan te wijden…maar het is om even aan te geven hoeveel vragen er nog over bestaan. Als je inderdaad zelf maar achter je keuze kunt staan. Leuk, dat jullie de ervaring met me willen delen trouwens 🙂 Thanks.
Ik geef je groot gelijk, ieder kind is anders en je probeer van alles en haalt eruit wat erin zit. Gelukkig is mijn dochter gewoon heel positief ingesteld. Ze heeft verleden jaar ook zo’n lieve juf gehad en dit jaar ook weer op dit moment heeft ze 4x in de week dezelfde juf en 1 dag een andere voor een halve dag maar gelukkig gaat dat goed. Het spijtige is alleen dat ze in een klas zit waar al 4 kinderen zitten met ADHD niet dat je daar zoveel last van heb maar er zitten heel erg veel kinderen in haar klas die schijnbaar nog nooit manieren hebben geleerd. Daar word ik wel zoooo moei van het is zelfs zo erg dat als er maar een vervanger voor de klas staat dat de halve klas ontspoord letterlijk en dan heb ik het over 7á 8 jarige. De laatste keer dat dat gebeurde kreeg ik een heel verdrietig ziek kindje na school, ze was compleet in paniek geraakt door alle drukte en door de school gaan zwerven gelukkig zit ik in de ouderraad en ken ze een hoop mensen dus was ze naar mensen gelopen om hulp te vragen want het kind stikte van de hoofdpijn tranen over der wangen help me a.u.b, heb ik later vernomen. Nou mensen dan breek je hart. En weet je niet de ADHDers waren druk maar de zogenaamde normale kinderen want de kinderen met ADHD hadden er last van, dus alle mensen met een vooroordeel ik zou zeggen kijk lekker naar jezelf, ik weet dat ondanks dat mijn dochter ADHD heeft dat ze wel normen waarden en manieren heeft en geloof me dat was hard werken en nog maar goed opvoeden is nooit makkelijk en ik ga daar 100% voor om me meisje hetgeen bij te brengen wat ze nodig heeft om op te kunnen groeien tot een vrouw die trots kan zijn op zichzelf. Wat ik met dit verhaal wil zeggen er zijn zoveel vooroordelen en mensen kletsen maar en denken alles beter te weten maar als ik veel van zulke kids zie lach ik me rot, omdat ze nog nooit van orde ritme en regelmaat hebben gehoord en de kids net ongelikte projectielen zijn die nog nooit van het woordje respect hebben gehoord.En op zulke momenten voel ik me hemel te rijk met me kind want ondanks haar problemen is het gewoon het liefste kind en weet zij wel respect op te brengen voor haar medemens, en zou ze nooit opzettelijk iemand kwetsen en als het wel gebeurd en ze komt uit haar driftbui dan heeft ze oprecht spijt en kom ze er ook voor uit. Ik heb gelukkig een hele sterke band met haar dus ze verteld me alles en ondanks sommige buitensporige dingen heb ik haar goed opgevoed en kan ik trots zijn en zij ook op haar zelf ze weet dat ze belangrijk en geliefd is en ze heeft een hele dosis zelfrespect en laat zich niet kisten. En ook al heeft ze ADHD en gaat ze soms tekeer en ontploft er een bom hier, ze komt er wel. Want op zulke momenten doet ze het niet bewust en ben ik er om haar te op te vangen en haar te laten zien dat het fout is wat ze doet. En het kost je al je energie maar ze is het waard. Opvoeden is gewoon ontzettend moeilijk en iedere dag is een verrassing en meestal zie je s’morgens al hoe de bui is, maar ik zie ook andere dingen om me heen kinderen die over de ouders heen lopen die niks mankeren gewoon omdat ouders tegenwoordig niet weten wat het woord opvoeden betekend. Ben benieuwd of jullie ook weleens zo denken en het in je omgeving zien want ik kan er zo boos op worden. Al die vooroordelen.
Heel spijtig om te horen dat je kindje zich zo onveilig heeft gevoelt op school. Je moet er op kunnen vertrouwen dat je kind daar in goede handen is ik vind ’t heel slecht dat dit niet altijd gebeurd. Of ’t een invalkracht is of niet. Ik zou dit zeker aankaarten. Vooral vanuit je positie in de ouderraad. De juf van mijn zoon zet de andere kinderen juist in om zijn mate van zelfvertrouwen te vergroten. Als ’t de verkeerde kant op gaat dan grijpt zij in en wijdt er bijvoorbeeld een kringgesprek aan. Op het moment dat hij bijvoorbeeld noemt dat hij niks kan, dan vraagt ze hardop wie van de kinderen dat allemaal ook denken… Dat is er uiteraard geen één. De kinderen zijn op school afhankelijk van de skills van de leraar en ’t is erg fijn als er een goede voor de klas staat! Dat er leraren zijn die het kind als lastig ervaren en hem/haar dus liever kwijt zijn dan rijk, (of medicatie adviseren) dat vind ik echt niet goed te keuren. Dat bedoel ik met de kijk op ADHD. Het is je taak als leraar om hiermee om te gaan. (tot op zekere hoogte uiteraard) Accepteer het en zie het als een uitdaging. Dat geldt op dit moment godzijdank niet voor mijn verhaal, maar ik lees en hoor er veel over! ’t Is wel altijd een kwestie van goed aanvoelen in hoeverre je voor je kind opkomt, want TE werkt vaak averechts. Verder heb je gewoon geen invloed op hoe andere ouders hun kinderen opvoeden, ’t is gewoon belangrijk dat je eigen kind zich hierin staande weet te houden.
Ben het helemaal met je eens. Maar gelukkig lijkt het verhaal van mij heftiger dan het is qua school. Ik heb gelijk s’middags aan de telefoon gehangen met mijn klacht en heb me dochter ook thuis gehouden de andere dag. En s’maandags heb ik een goed gesprek gehad met de directeur, en dat is een goed en fijn gesprek geweest. En gelukkig word ze normaal ook heel goed opgevangen en hebben ze begrip voor haar maar dit was pure noodzaak. De vervangster was ook niet zomaar gekozen, maar helaas zoals mijn verhaal al aangeeft. Het waren niet de kinderen met het “probleem” die deze ellende hadden veroorzaakt maar de zogenaamde “normale” kinderen en dat is wat ik probeer aan te kaarten en wat ik ook heb gezegd in het gesprek met de directeur. Kinderen met ADHD/ADD of andere verwante aandoeningen zijn zo verschrikkelijk gevoelig, en helaas was op dat moment mijn kind degene die ik hondsberoerd uit school haalde.
Gelukkig werd ik wel serieus genomen, en deze man kon zich plaatsen in mijn standpunt aangezien hij thuis ook 2 kinderen heeft waarvan de oudste ook met ADHD dus hij herkende veel van mijn problemen. Hij wist me ook te vertellen dat hij Zoë mijn dochter het jaar ervoor regelmatig op de gang haar werkjes zag maken, dus deze man is ook echt wel heel erg begaan met de kinderen gelukkig. En zo zei hij dat als ik denk dat het haar even teveel word ik haar een adem pauze kan geven door haar een dag thuis te houden wat ik dus al deed en nog doet, ze kom goed mee en het gaat haar gelukkig goed af maar als ik zie dat ze er doorheen zit en haar hoofd te vol zit en ze reageert weer boos op alles dan hou ik haar een dag huis en doen we even helemaal niks en dat heeft ze nodig.
En er werd ook gelijk actie ondernomen, de juf die de normaal heeft was ook zeer geschrokken en vond het verschrikkelijk, deze vrouw werkt al jaren op deze school en haalt het beste uit ieder kind voor haar is ieder kind uniek en krijgt het de aandacht die het nodig heeft en met al haar ervaring heeft ze mij ook meerdere keren aangegeven dat deze klas gewoon extreem is. Het heeft haar weken geduurd eer ze deze klas eindelijk in de hand had ( bepaalde kinderen dan want ze lopen gewoon over je heen respect daar hebben sommige kids echt nog nooit van gehoord) . En naar aanleiding van mijn klacht word er degelijk wat gedaan gelukkig. Hopelijk gebeurd het geen 2e keer meer, want ze heeft ook weleens op het punt gestaan de school uit te lopen omdat ze ruzie had met een vriendinnetje een waar mijn nek haren overeind van gaan staan. Gelukkig liep er toen een vriendin van mij in de school en die heeft haar weer kalm gekregen maar stel je voor ze had het nog echt gedaan ook want ze ziet het gevaar niet.
De keuze voor wel of geen medicatie is erg moeilijk want inderdaad wat doet het met het kind nu, maar ook later. Mijn zoon van 15 jaar heeft vorig jaar de diagnose ADHD gekregen, en inderdaad medicatie. Wij (zoon en ik) hebben de keuze gemaakt om hem te laten testen in verband met concentratie problemen op school en thuis met leren, hij kan in principe prima mee komen maar door concentratiegebrek valt het hem allemaal erg zwaar, en haalt hij slechte cijfers.
Inmiddels zijn we 8 maanden verder en moeten constateren dat de medicatie inderdaad prima hielp om hem te concentreren en haalde hij goede cijfers op zijn toetsen en tentamens, maar..
De bijwerkingen van ADHD medicatie; Koude handen en voeten (bloedvatvernauwing?), enorm veel hoofdpijn, niet kunnen slapen (in en door) geen eetlust meer dus enorm afvallen tot wel 10 kg, lage bloeddruk, duizelig maar ja hij wilde zo graag goed mee kunnen komen op school en dat lukt nu, onverschillig naar zijn omgeving. We hebben nu behalve de standaard Methylfenidaat en de langwerkende varianten ook de antidepressiva, de bloeddrukverlagende klopt die werd inderdaad veel te laag, en de dexamfetamine geprobeerd.
Zoals je ziet heeft de één nog meer bijwerkingen dan de ander, je moet je echt afvragen of dit is wat je wilt voor je kind! Het lijkt me dat een 6 of 8 jarige de bijwerkingen veel moeilijker kan benoemen dan een 15 jarige.
Helaas voor mijn zoon kan hij dus op deze manier geen rust in z’n chaoshoofd te krijgen en goede cijfers halen, wat nu dan maar onder z’n niveau gaan leren? We zullen eens gaan kijken wat alternatieve geneeswijzen kunnen betekenen, over neurofeedback hoor je nog niet zo heel veel. Heel veel succes met de keuze die je maakt maar wees alert op bijwerkingen, volgens mij moet je het niet willen dat medicatie zo’n negatieve impact heeft op het welzijn van je kind.
Mochten mensen tips hebben na het lezen van dit verhaal dan horen wij ze heel graag, het zou zo jammer voor mijn zoon zijn als hij een niveau lager moet gaan doen terwijl dit eigenlijk niet nodig is.
Groetjes, Karin
Hoi Karin,
Ik vind 8 of 15 jaar inderdaad een groot verschil. Met 15 jaar heb je meer inspraak in de keus voor medicatie en ken je je eigen lichaam en geest beter. Maar het blijft een ethisch dilemma om je niveau te willen verbeteren d.m.v medicatie. Ik ben me ook aan het inlezen in neurofeedback. Ook lastig vooraf te bepalen of dit werkt. De succesverhalen op de sites van de instituten zijn ook lastig om serieus te nemen, maar ik lees er tevens weinig negatieve verhalen over. Het enige is dat het veel geld kost. Wij hebben besloten om de intake aan te gaan en vandaar uit te gaan bepalen of we ermee starten.
Groetjes, Jules
Hoi Jules, ja ik ben ook blij dat mijn zoon heel goed zelf kan aangeven wat hij ervaart door de verschillende medicatie, blijft een feit dat hij zonder medicatie last heeft van de chaos in z’n hoofd. Ik wil proberen meer over neurofeedback te weten te komen, maar wel graag door een onafhankelijk studie en ik ga kijken wat een natuurgeneeskundige arts hierin kan betekenen voor mijn kind.
De intake kan natuurlijk nooit kwaad zolang je er zelf bij bent en oplettend blijft wat de medicatie met je kind doet. Succes en mocht je meer weten over bovenstaande? Dan hoor ik het graag.
Groetjes, Karin
We hebben een intake voor neurofeedback! Dit kan zonder medicatie! Ik wil onze zoon nml geen medicatie geven! Maar ik heb ook nog wat vraagtekens bij neurofeedback, vandaar dat ik eerst de intake even afwacht. Mocht je tussendoor nog op een onafhankelijk onderzoek stuiten of iemand anders die dit leest met ervaringen hierover, dan zou ik het ook heel graag even horen! Groetjes.
Hoi Jules,
Wat spannend!!
Ik ben heel benieuwd of jullie inmiddels de intake al achter de rug hebben, ik heb een aantal dagen niet op deze site gekeken vandaar.
Ik ben razend benieuwd hoe je het ervaren hebt en of je de indruk hebt of je op het juiste spoor zit voor je kind.
Groetjes, Karin
Wat een intens stukje! Ik herken er veel van. Wij kozen voor ADHD medicatie maar beide kinderen kregen heftige bijwerkingen. Onze oudste zoon is nu onder controle van een cardioloog en mag geen Concerta meer slikken. Onze dochter heeft geen hartritmeproblemen meer nu ze vier weken geleden gestopt is.
Heel veel kinderen slikken deze medicijnen en hebben geen bijwerkingen.
Anderen weer wel.
7 mei hebben we de intake voor neurofeedback. Ik hou jullie op de hoogte!
Gister de intake gehad bij neurofeedback instituut Amsterdam. We zijn er toch enigszins sceptisch naartoe gegaan omdat er nog zo weinig over bekend is en het je al gauw 100 euro per sessie kost. De psycholoog in kwestie hoorde ons verhaal aan en voor hem was het zo klaar als een klontje. Ons verhaal hoorde hij dagelijks en NFB boekt erg goede resultaten bij AD(H)D. Onze zoon in dus geschikt bevonden. We starten met 15 sessies 2x per week. Na 15 sessies beslissen we hoe we verder gaan. Vanuit de aanvullende verzekering krijgen we 1000 euro vergoed (aangezien het om een wetenschappelijk bewezen therapie gaat) dus er blijft nog een hele kluif aan kosten voor eigen rekening over. Een pittige beslissing dus aangezien je niet de 100% zekerheid hebt dat het ook echt gaat werken.
Het EEG kan de diagnose ADD niet ondersteunen! Het enige wat zij kunnen zien aan de hersenen in vergelijking met die van ‘normale’ kinderen, is dat er een milde rijpingsachterstand is. Alle symptomen van AD(H)D schijnen ook voor te kunnen komen bij een zogenaamde rijpingsachterstand. Alleen de kern van de symptomen komt ergens anders vandaan. De begeleiding blijft hetzelfde, maar met het vooruitzicht dat het gewoon over gaat! Meestal wordt deze achterstand nml gewoon weer ingehaald. Door middel van NFB gaan we nu in 10 sessies toewerken naar de ‘normale’ golf in zijn hersenen welke passend is bij zijn leeftijd. Tja…laten we ’t maar proberen.