‘Hup Holland!’, ‘Yes!’, ‘Kom op!’, ‘Maak een score!’ Dit zijn slechts enkele kreten die Elian roept tijdens de EK-voetbalwedstrijd Nederland-Denemarken. Omdat de wedstrijd redelijk vroeg begint, mag hij hem helemaal uitzien. Hij leeft intens mee en is geen minuut stil. Fysiek stuitert hij alle kanten op en Martin moet hem een hele tijd vasthouden op de bank om hem min of meer rustig te houden.
Op woensdag wil Elian ook graag de eerste helft zien van Nederland-Duitsland. Martin en ik twijfelen of we dat toestaan. Tijdens de vorige wedstrijd was zijn gedrag zó intens dat het moeilijk was om te volgen. We besluiten eerst te kijken hoe druk hij is tijdens het eerste halfuur na het avondeten, om te bepalen of hij mag opblijven.
‘Als jij rustiger bent dan bij de eerste wedstrijd, dan mag je kijken,’ moedig ik hem aan. Dit voelt een beetje alsof ik een kind met een gebroken arm vraag zijn naam te schrijven, maar ik hoop dat Elian enige controle over zijn gedrag kan uitoefenen.
Een briljante inval
Een poosje later krijg ik een briljante ingeving. ‘Elian, ik heb een pilletje waardoor je rustiger wordt, wil je dat proberen?’ vraag ik.
Wat hij niet weet, is dat hij dit pilletje elke avond al krijgt, vermorzeld in zijn drinken. Oorspronkelijk kreeg hij zijn medicijnen zonder het te weten, omdat hij zich verzette tegen pillen. Maar toen we overstapten van Medikinet naar Concerta, moest hij een pil slikken. Inmiddels weet hij dat hij ’s ochtends een pil krijgt, maar ’s avonds niet. Dit lijkt de perfecte kans om zijn weerstand te doorbreken.
Elian wil zó graag de wedstrijd zien, dat hij het pilletje vrijwillig neemt.
‘Mijn benen willen graag druk worden, maar ik probeer ze tegen te houden!’ roept hij uit.
‘Hoe doen je benen dat dan?’ vraag ik.
Hij zwabbert met zijn benen en slaat zijn armen eromheen om ze stil te houden. Ik vind het prachtig hoe goed hij dat kan verwoorden en hoe hij zijn best doet.
Het lukt hem de hele eerste helft om minder druk te zijn. Hij beweegt nog veel, maar gilt niet constant. We geven hem hier uiteraard complimenten voor.
De volgende stap
De avond erna geef ik hem weer het pilletje. Hij neemt het zonder probleem in. Maar een paar dagen later wordt hij boos en weigert hij het pilletje.
‘Ik wil alleen een pilletje als er een voetbalwedstrijd is!’ roept hij.
We proberen hem te overtuigen: ‘Als jij morgen wilt kijken, moet je nu ook het pilletje nemen.’
Na veel aandringen lijkt hij het in te nemen, maar we zijn er niet zeker van. Het pilletje ligt nergens, dus we hopen dat hij het daadwerkelijk heeft geslikt.
Risico’s en beslissingen
De volgende dag overleggen Martin en ik. Willen we doorgaan met het geven van het pilletje, met het risico dat hij het niet neemt en daardoor argwanend wordt, of geven we het hem weer stiekem? Martin wil het nogmaals proberen. Elian neemt de pil gelukkig terwijl hij tv kijkt.
Op sommige dagen vraagt hij er zelf om, omdat hij merkt dat hij rustiger wordt. Een week later merk ik dat hij weer erg druk is. Oeps, ik ben vergeten hem zijn pil te geven! Wanneer ik hem het pilletje aanbiedt, weigert hij. Ik dreig zijn speelgoed af te pakken, maar hij blijft volhouden.
Twee minuten later klinkt het door de babyfoon: ‘Mama, ik wil het pilletje toch wel.’
Ik leg hem uit dat hij gewoon moet wennen aan de routine en dat hij zich beter zal voelen. Hij accepteert het en de volgende dagen gaat het steeds makkelijker.
Het voetbal als redmiddel
Ondanks de slechte prestaties van het Nederlands elftal op het EK, heeft het voetbal ons iets waardevols opgeleverd. Het heeft Elian geholpen zijn medicijnen zonder weerstand te nemen en daarmee beter om te gaan met zijn ADHD.
