Een paar dagen geleden zat ik bij de informatie-bijeenkomst over ADHD medicatie voor kinderen. Uitleg over verschillende soorten ADHD medicatie, de bijwerkingen en afspraken hierover. Nu was dit voor mij niets nieuws, aangezien ik zelf medicatie gebruik en dus weet hoe het in zijn werk gaat. We zitten bij elkaar met verschillende ouderparen, allemaal in hetzelfde schuitje. Allemaal ouders, die, zo te horen, al een hoop hobbels op hun weg tegen zijn gekomen voor ze hier binnen kwamen.
De uitleg begint, vragen worden gesteld en beantwoord. Ikzelf stel ook behoorlijk wat vragen en leg uiteindelijk maar even uit dat ik zelf ADHD heb en medicatie hiervoor gebruik. Naast mij zit een moeder, ook zij stelt veel vragen en ik merk aan alles dat zij enorm in conflict is met zichzelf, of dit wel de juiste keuze is.
Men zegt dat het drugs is, men zegt dat je kind met medicatie als een zombie op de bank zit, men zegt dat het schadelijk is op lange termijn, etc.
Ik begrijp haar gevoel volkomen, ook wij zijn er nog niet helemaal over uit of we hiermee gaan starten. Het moment waarop medicatie voor het eerst ter sprake kwam was ongeveer 7 maanden geleden. Kleine man heeft de ADHD diagnose, we hebben het hele traject doorlopen en doen alles wat in onze macht ligt om kleine man zo goed mogelijk te helpen hierin. Het lijkt niet genoeg.
Met zeer grote regelmaat gaat het ontzettend mis, zit kleine man boos en gefrustreerd te huilen dat hij het allemaal zo moeilijk vind, het is zo druk in zijn hoofd en niks lukt hem. Ik zie hem ongelukkig zijn.
Mijn hart breekt hiervan… Direct verwijt ik mezelf dat ik het niet goed doe, dat ik hem niet goed genoeg help. Ik geef mezelf de schuld.
Totdat het besef komt dat wij hem nog zo veel duidelijkheid en structuur kunnen bieden als mogelijk, maar wat er in zijn hoofdje gebeurd kunnen we niet veranderen. Tot dat moment was ik fel tegen medicatie voor kleine man, dit vanwege de bijwerkingen in het begin, de tijd die het kost om goed ingesteld te zijn.
Dan ga ik voorzichtig nadenken aan alle voordelen die ik nu ervaar, met medicatie.
Misschien?
Voorzichtig wordt het onderwerp ‘medicatie’ besproken, uitgezocht, nog meer besproken. we gaan kijken wat de opties zijn, is de conclusie.
“Hoe werkt ADHD Medicatie?”
Na afloop van de bijeenkomst spreekt de moeder me aan, of ze wat mag vragen. ‘Hoe werkt dat dan, in je hoofd, met ADHD medicatie? Hoe weet ik nou of ik daarvoor moet kiezen? Want de buitenwereld heeft er ook een mening over. Onderdrukt medicatie niet je creativiteit, ben je nog wel jezelf?’ Ik zie het gevecht, de twijfel in haar ogen. Hoe werkt het in je hoofd met medicatie.
Ik schets haar een beeld hoe het bij mij gaat, wat het verschil is met of zonder medicatie.
Zonder medicatie sta ik op, denk ik 20 dingen tegelijk en heb ik 3 liedjes in mijn hoofd. Ik doe 6 dingen tegelijk, maar allemaal half. Zo kan ik bijvoorbeeld de afwas doen, naar links kijken en zien dat mijn wasmachine klaar is. ‘Oh, eerst even de was.’ Tijdens het sorteren van de was kom ik erachter dat de droger nog vol zit dus dat vouw ik eerst op. Ik hang wat was op en halverwege zie ik: ‘Oh, daar ligt nog allemaal strijkgoed’ Dus ga ik dat eerst even doen. Ondertussen ben ik zo een uur verder, om tot de conclusie te komen dat ik nog een halve afwas heb staan, de droger nog niet aan heb gezet, de gevouwen was er nog ligt en de helft van de was nog niet opgehangen is.
De moeder schiet in de lach. ‘Ik kan me voorstellen, het is een stom voorbeeld, de was. Maar zo gaat het niet alleen met de was. Ik doe alles tegelijk, alles half en dus niet goed. Heel erg frustrerend en vermoeiend. Met medicatie heb ik veel meer rust in mijn hoofd. Ik denk nog maar aan een paar dingen en maak af waaraan ik begin. Ik kan me focussen, er is orde. En of het creativiteit onderdrukt? Nee, niet bij mij. Juist niet, nu maak ik af waaraan ik begin en kan ik tevreden zijn over het eindresultaat. Al met al kan ik zeggen dat ik erg blij ben met mijn medicatie, dat ik een stuk beter functioneer erdoor, hierdoor lekkerder in mijn vel zit.’
ADHD Medicatie zelf bepalen
En wanneer weet je of je ervoor moet kiezen? Daar kan ik ook geen antwoord op geven, maar ik denk dat je je niets aan moet trekken van ‘de buitenwereld’. Wat weten zij nou van jou kind? Meestal zijn de mensen met de meeste commentaar de mensen die er gewoon geen bal vanaf weten en alleen graag hun oordeel uiten. Maar ik probeer altijd om me daar zo min mogelijk van aan te trekken.
Het is vast allemaal goed bedoeld van ‘de buitenwereld’, maar zij realiseren zich niet wat jou kind en jij als ouder doormaken. Iedere ouder wil het allerbeste voor zijn kind. Het vergt al heel veel moed om je te realiseren ‘er is iets, maar wat?’ En dan hier wat mee te doen, te onderzoeken wat dat iets is. Dat besef is al moeilijk genoeg, daar moet je dapper voor zijn, vind ik.
Er is geen enkele ouder die denkt:
Hé, laat ik mijn kind eens even lekker aan de medicatie zetten, dat heb ik altijd al gewild!
Het is een moeilijke keuze, soms noodzaak misschien. Jou kind mag zich gelukkig prijzen met jou, je vecht voor hem, wil het beste voor hem en bent ontzettend bewust met hem bezig. En dat is, wat ‘de buitenwereld’ eens in moet zien. in plaats van ongevraagd commentaar leveren. De moeder kijkt me aan, verwonderd bijna. Samen lopen we naar buiten en nemen afscheid, waarbij ze me bedankt voor mijn woorden. Ik heb dan wel zelf ADHD, maar ik weet ook niet wat de juiste keuze is.
Maar ik doe mijn best, luister naar mijn gevoel en laat ‘de buitenwereld’ van me af glijden. En ik hoop van harte, dat dit haar ook gaat lukken…
Geef een reactie